Ο νεοφιλελεύθερος λαϊκισμός της Μεταεθνικοφροσύνης και η χαμερπής κουλτούρα της άρχουσας τάξης.
Ένα από τα κυριότερα ρητορικά μοτίβα του βλαχομπαρόκ (δήθεν) φιλοευρωπαϊκού «μετώπου της λογικής» αποτελεί ο «ανένδοτος αγώνας» ενάντια στο λαϊκισμό. Ωστόσο, το αυτοαποκαλούμενο «μέτωπο της λογικής» αποδεικνύεται βασικός φορέας του φαινομένου, το οποίο υποτίθεται ότι αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας. Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Με αφορμή την πιθανότητα έκδοσης των 8 τούρκων αξιωματικών στο αυταρχικό καθεστώς Ερντογάν, έκανε την εμφάνισή του στα social media γνωστός ιδεολογικός ταγός της Θεσσαλονίκης, υπερασπιζόμενος τάχα τα πολιτικά δικαιώματα των αιτούντων πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα. Ήταν ο ίδιος, ο οποίος μερικούς μήνες νωρίτερα απαιτούσε την επαναφορά του ιδιώνυμου μαζί με τον ακροδεξιό αντιπρόεδρο της ΝΔ, Άδωνι Γεωργιάδη. Πόση υποκρισία! Ο θιασώτης των μεθόδων Ερντογάν, άρχισε να ενδιαφέρεται ξαφνικά για τα πολιτικά δικαιώματα; Όχι, φυσικά. Απλώς, πρόκειται για ακραία λαϊκίστικη μικροπολιτική.
Στο επόμενο post, τον βλέπουμε με το γνωστό φασίστα Σκαλούμπακα. Να υπενθυμίσουμε ότι τα κουμμουνιστικά κόμματα έχουν τεθεί εκτός νόμου μόνο σε χώρες, με αυταρχικά ή φασιστικά καθεστώτα, όπως στην Πολωνία και στην Ουκρανία. Επίσης, η Αριστερά διώκεται και από τον Ερντογάν, εναντίον του οποίου υποτίθεται ότι καταφέρεται ο γνωστός ιδεολογικός φορέας της Μεταεθνικοφροσύνης.Η υποκρισία και ο λαϊκισμός δεν περιορίζονται, δυστυχώς, στην περίπτωση των τούρκων αξιωματικών. Όλως παραδόξως, η ξενοφοβική Μεταεθνικοφροσύνη το έριξε στα κροκοδείλια δάκρυα για την τραγική κατάσταση των προσφύγων στον καταυλισμό της Μόρια. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που πλημμύριζαν το διαδίκτυο με μισαλλοδοξία και ρατσισμό
Μάλιστα, εξοργίζονταν με τη φιλοπροσφυγική «προπαγάνδα». Που οφείλεται, λοιπόν, το κροκοδείλιο ενδιαφέρον για τους πρόσφυγες; Πρόκειται για μία ακόμη χαρακτηριστική περίπτωση λαϊκίστικης μικροπολιτικής.
Και το κερασάκι στην τούρτα. Η Μεταεθνικοφροσύνη σήμερα έβαλε στο ακροδεξιό της στόχαστρο σοβαρούς καλλιτέχνες, οι οποίοι έχει τύχει να καταφερθούν εναντίον του σαθρού μεταεθνικόφρονος συστήματος και της χαμερπούς κουλτούρας του. Θα περιοριστώ στην περίπτωση του Θάνου Μικρούτσικου και του Θανάση Παπακωνσταντίνου, διότι για τους υπόλοιπους του κατάπτυστου post δεν έχω άποψη.
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το ενδιαφέρον του συγκεκριμένου τύπου για τα πολιτικά δικαιώματα είναι υποκριτικό. Επομένως, η ανάρτηση, πιθανότατα, σχετίζεται με τις επαφές του Κούλη, με γνωστούς εκπροσώπους της (χαμηλής αισθητικής) κουλτούρας της άρχουσας τάξης, όπως τον Αντώνη Ρέμο και τον Σάκη Ρουβά. Ο εν λόγω Μεταεθνικόφρων, θέλοντας να προλάβει ενδεχόμενη καζούρα για την αισθητική της πολιτικής και κοινωνικής τάξης του, επιτέθηκε χυδαία σε δύο πολύ αξιόλογους καλλιτέχνες, οι οποίοι, πέρα από το καλαίσθητο έργο τους και τον αξιοπρεπή βίο τους, έχουν συνδεθεί με τα αριστερά κινήματα. Εκτός αυτού, η ακροδεξιά πάντα απεχθανόταν και καταδίωκε την υψηλή αισθητική, την οποία οι στενοί της πνευματικοί ορίζοντες δεν της επέτρεπαν να αντιληφθεί. Η κουλτούρα του παπά και του χωροφύλακα και ο αντικομμουνισμός της δεν της επιτρέπουν να αφεθεί στη μελοποιημένη ποίηση του Μικρούτσικου και του Θ. Παπακωνσταντίνου. Επίσης,η ακροδεξιά λησμονεί ότι οι εν λόγω καλλιτέχνες δεν είναι τηλεμαϊνδανοί σαν τους εκπροσώπους της δικής της κουλτούρας. Οι ανθρωπιστικές τους θέσεις εκφράζονται μέσω του υψηλής αισθητικής έργου τους. Έτσι λοιπόν, αν η Μεταεθνικοφροσύνη ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τις απόψεις αυτών των καλλιτεχνών, μπορεί να ανατρέξει στις δημιουργίες της. Ίσως τη βοηθήσουν κιόλας να εκπολιτιστεί.
Κλείνοντας, εντελώς συνειρμικά, μου έρχονται στο νου οι στίχοι του Κώστα Βάρναλη:
Γράφε, Ιστορία, τα ψέματά σου αράδα
και βλόγα το Φονιά, βρίζε το θύμα!
Κι Αρετή, των δρομάκων σουσουράδα,
τον κάθε σωματέμπορά σου τίμα.
Και συ, Νόμε, των άνομων ασπίδα,
σαν τη μαϊμού από κλώνο σ’ άλλον πήδα
κι απ’ την κορφή με την ουρά κρεμάσου,
να μη γλέπει ο Λαός τα πισινά σου.
Λεφτεριά της χανάκας και του ξύλου,
σφιχτόδενε τ’ αξύπνητο χαϊβάνι.
Και συ, ρηγάτο του Κενού, τ’ αψήλου
κάμνε το σκλάβο ρήγα, άμα πεθάνει!
Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,
της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,
και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,
του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!
Και συ, Πατριώτη Αγνέ, τη μάσκα φόρα
κι απ’ τ’ αδέρφια σου, αραδαριά μπροστά σου,
διάλεγε, Γιούδα πάντοτες και τώρα,
για τον ξένο Μολώχ τα θύματά σου.
Αθάνατη και θεία και πεμπτουσία
του βούρκου, χαίρε ώ! χαίρε Προδοσία!…
Φως το χέρι, το πόδι προχωρεί
στον κάμπο κι ό,τι θέλει το μπορεί!…
Κατάγυμνη χορέβει (όλα της φόρα!)
στον τάφο σου, Πατρίδα! Φαλλοφόρα
τουρλώνεται κι ουρλιάζ’: «Είναι δικός μου
αφτός ο βούρκος του Ελευθέρου Κόσμου».
A.X.