Η Αντιναζιστικη Λιγκα (ΑΝΛ) 1977-81
H ιστορία της Αριστεράς είναι η ιστορία των πρωτοβουλιών της… Κάποιες έχουν υπαρξει πετυχημένες, κάποιες όχι. Μόνο λίγες πρωτοβουλίες όμως εχουν καταφερει μια πραγματικη ενότητα δυνάμεων, που να δειχνει το τι μπορουν να καταφέρουν ανθρωποι διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων, όταν ενώνονται για έναν κοινό σκοπό. Η «Αντιναζιστική Λίγκα» (ANL) ιδρυθηκε το 1977, σε μια περίοδο που το πολιτικο σκηνικό μετατοπιζοταν δεξιά, κι οι ρατσιστικες ιδεες κέρδιζαν εδαφος στην κοινωνία, κι όμως πέτυχε το στόχο του- που ηταν να περιθωριοποιήσει το «Εθνικο Μέτωπο» (ΕΜ) { αγγλικα αρχικα: NF}, που δρουσε ως ο βασικός φορέας του οργανωμενου ρατσισμου στη Βρετανια. Οι περισσότεροι από αυτούς που συμμετείχαν στην ANL, συνεισέφεραν ενεργά για χρονια σε διάφορα κινήματα: στο κινημα ενάντια στον πόλεμο στο Βιετναμ, στο κινημα αλληλεγγύης στους γάλλους φοιτητες (σσ. το Μαη του 68) ή στους αγώνες των ανθρακωρύχων (σσ. Απεργίες 1972-74 ), ενάντια στην ανεργία και το «Κοινωνικο Συμβόλαιο» (σσ. σλόγκαν της κυβέρνησης των Εργατικών του Χαρολντ Γουίλσον το 1974, που υπονοούσε την εξασφάλιση εργασιακής ειρήνης με τα συνδικάτα, για την επιβολή μετρων λιτότητας). Κι όμως, όλοι αυτοι οι αγωνιστές θυμούνται την περίοδο της ANL σαν μια περίοδο που η παρέμβασή τους ήταν αποφασιστικής σημασίας.
Η γέννηση του κινήματος «Ροκ ενάντια στο Ρατσισμό» και της «Αντιναζιστικής Λίγκας» πρέπει να μελετηθει στο ευρύτερο πλαίσιο της περιόδου της κυβέρνησης των Εργατικών, το 1974-79. Το Εργατικο Κόμμα κέρδισε τις εκλογές στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις του 1974, πατώντας πάνω σε μια αριστερόστροφη κίνηση των μαζών, και το πολιτικο του πρόγραμμα ήταν το ριζοσπαστικοτερο στην ιστορία του κόμματος, υποσχόμενο αυξήσεις στη φορολογία των πλουσίων για καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες. Ο Τόνι Μπεν και ο Μάικλ Φουτ στήριξαν την πλατφόρμα των Εργατικών, ενώ η Αριστερη πτέρυγα της TUC (η πανβρετανική Συνοσπονδία Εργατων), συμπεριλαμβανομένων των Τζακ Τζόουνς και Χιού Σκάνλον, είχε στενούς δεσμούς με την κυβέρνηση. Οι σκληροι εργατικοι αγώνες συνεχίστηκαν στα 5 χρόνια της κυβέρνησης των Εργατικων, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν να εξασθενήσει η μαχητικότητα των «από κάτω». Η κυβέρνηση εκοψε τις δαπάνες για τις κοινωνικές υπηρεσίες, εκλεισε νοσοκομεία και αποξένωσε πολλούς από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές της. Έτσι η κυβέρνηση Ουίλσον-Κάλαχαν (Callaghan, διαδεχτηκε τον Γουίλσον από το 1976) ήταν μια περίοδος διάψευσης των λαϊκων προσδοκιών, κατά την οποία η κοινωνία μετατοπίστηκε δεξιά, προετοιμάζοντας το έδαφος για τη νίκη των Τορις (σσ Η Δεξιά της Θάτσερ) στις εκλογές του ‘79.
Ένα κόμμα που κέρδισε από την αποδυνάμωση των Εργατικών ήταν το Εθνικό Μέτωπο. Ιδρυθηκε το 1967, αναπτύχθηκε με την κυβέρνηση του Χιθ (Δεξια), και δήλωνε 17.000 μελη το 1973, αλλά πραγματικά εκτίναξε τη δύναμή του μετά την ήττα των Εργατικών.Το 1976 πήρε 15.340 ψήφους στο Λάισεστερ. Την επόμενη χρονιά πήρε το 19% στις εκλογικές περιφερειες του Λονδίνου Hackney South και Bethnal Green , και 200.000 ψήφους σε όλη τη χώρα στις τοπικές εκλογές. Η πραγματική δυναμη της οργάνωσης όμως ηταν στους δρόμους. Το 1976-77 το ΕΜ είχε περισσότερα ενεργά μέλη από ποτέ. Ήταν πιο ορατό, γράφοντας συνθήματα και μοιράζοντας φυλλάδια. Οι ηγέτες του εξαπέλυσαν έναν βίαιο ρατσιστικό πόλεμο, διαπράττοντας δεκάδες ρατσιστικές επιθέσεις. 31 μαυροι ανθρωποι δολοφονήθηκαν από τους ρατσιστές στη Βρετανία μεταξυ 1976 και 1981.
Τον Αυγουστο του 1976, ο Έρικ Κλάπτον , ο γνωστός ροκ κιθαριστας, διέκοψε μια συναυλία στο Μπέρμινχαμ για να βγάλει ένα λογο υποστήριξης του Ένοχ Πάουελ, του ρατσιστή πρόεδρου των Τόρηδων . Ο φωτογράφος Ρεντ Σόντερς εδωσε μια απάντηση, που δημοσιεύτηκε διαδοχικά σε αρκετές εφημερίδες, συμπεριλαμβανομένων της Νεας Μουσικης Έκφρασης (New Musical Express) και του Δημιουργού Μελωδίας (Melody Maker) . Το γράμμα οδήγησε άμεσα στη δημιουργία της Κίνησης «Ροκ ενάντια στο Ρατσισμό» (ΡΕΡ): «Όταν ακούσαμε για το περιστατικο με την κίνηση του Έρικ Κλάπτον στη συναυλία του να υποστηρίξει δημόσια τον Ένοχ Παουελ, σχεδόν … ξεράσαμε. Έλα Έρικ, ξύπνα…Η μιση μουσική σου είναι «μαύρη». Είσαι ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος της ροκ μουσικής στο εξωτερικό …Θέλουμε να οργανώσουμε ένα κινημα του απλού λαού ενάντια στη μουσική του ρατσιστικού δηλητηρίου… ΥΓ: Ποιος σκότωσε τον «σερίφη» Έρικ; Είναι σίγουρο ότι δεν εισαι εσύ διάολε!» Οι Ντέιβ Γουίτζερι, Σόντερς, Ρότζερ Χάντλ κι άλλοι ανταποκρίθηκαν στη δημοσίευση του γράμματος οργανώνοντας μια σειρά συναυλιών ενάντια στο «Εθνικο Μετωπο». Το μηνυμα ήταν οργισμένο, ενθουσιώδες και επιβλητικό, διεισδυτικό στη νεολαία. Το εισαγωγικό σημείωμα στο πρώτο θέμα των «Προσωρινών Τειχών» ήταν το μανιφέστο της Κινησης «ΡΕΡ»: «Θέλουμε επαναστατική μουσική, μουσική του δρόμου. Μουσική που διαλύει το φόβο του ενός ανθρώπου απέναντι στον άλλο. Μουσική της κρίσης. Μουσική του τώρα. Μουσική που γνωρίζει ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός.

 
Ροκ ενάντια στο Ρατσισμό. Αγαπήστε τη Μουσική, μισήστε το ρατσισμό.»

 
H Κινηση Ροκ ενάντια στο Ρατσισμο ήταν το πρωτο συγχρονο κινημα που βασιστηκε πάνω στη ριζοσπαστικη μουσικη, ή όπως το εθεσαν ο Τζον Χόιλαντ και ο Μάικ Φλαντ Πειτζ , το πρωτο που κατάλαβε τη λαϊκή μουσική «από τα μέσα». Αυτά ήταν τα χρόνια του πανκ, όταν οι παλιες μπαντες των εκατομμυριουχων, που γεμιζαν τα σταδια τη δεκαετία του ’70, έχασαν την επαφη με το κοινο τους, και μια νεα μουσικη ξεπηδησε, βασισμενη σε απλες συγχορδίες, μουσικη που μπορουσε να παιξει ο καθενας. Ήταν μουσικη από μονη της απελευθερωτικη και αναρχικη, με την καλή εννοια των λεξεων. Όπως εγραψε η Καρολιν Κουν στο Melody Maker τον Αυγουστο του 1976, «το πανκ ακουγεται απλό και αδούλευτο. Αυτος ηταν ο στόχος του.Ο εξοπλισμος του είναι ελάχιστος, συνήθως φτηνος.Δεν υπαρχουν σολο, δεν υπαρχουν απολαυστικοι αυτοσχεδιασμοι… η λεξη «συμμετοχή» είναι η λεξη-κλειδι.
Τμημα του πολιτικου ριζοσπαστισμου της «Αντιναζιστικης Λιγκας» (ΑΝΛ) βασίστηκε στην πλήρη αποδοχη του «σκληρου» πανκ ήχου, τη μουσική συγκροτηματων όπως oι UK Subs, Ian Drury ή Jimmy Pursey’s Sham 69. Ωστόσο το ΡΕΡ δεν προσαρμοστηκε απλά στην ηδη υπαρχουσα πανκ μουσικη, αλλά ανέπτυξε την πανκ μουσικη. Έφερε σε επαφη πανκηδες με ρεγκε μπαντες μαυρων, τον Τζιμι Περσι με τη ραστα μπαντα Misty, τον Τομ Ρομπινσον με τους Steel Pulse . Όσο εξελισσοταν η ΡΕΡ, τοσο εξελισσοταν και ο ήχος των βασικών πανκ μπαντών. Οι «Κλας» κυκλοφορησαν ένα σιγκλ, το «Κλέφτες κι Αστυνόμοι», βασισμενο σε μια τζαμαικανική μουσικη που λεγεται ότι υμνούσε την αντιρατσιστικη εξέγερση στο Λιουισαμ. Οι Ruts επισης δοκίμασαν να συνδυασουν ρεγκε και πανκ, ενώ οι Σαμ 69 συνδυασαν Νοτιαφρικανικη μουσικη διαμαρτυριας με ποδοσφαιρικούς ύμνους για να κάνουν το «αν τα παιδια είναι ενωμένα», που πρωτοπαίχτηκε σε συναυλία της Αντιναζιστικης Λίγκας. Οι Σλιτς τραγουδησαν για την ηρεμία και τη βαρεμαρα των ζωων των συνηθισμενων γυναικων. Οι Σιουξ και Μπανσιζ που το 1976-77 φορουσαν σβαστικες, τωρα εγραφαν το τραγουδι ‘Metal Postcard’, βασισμενο στην τεχνη του Γερμανου αντιφασιστα Τζονι Χαρτφιλντ.
Ακριβώς λογω του μουσικου ριζοσπαστισμου, το ΡΕΡ γέννησε νεους πανκηδες, συμπεριλαμβανομενων οσων δεν ηταν σοσιαλιστες ή ουτε καν πολιτικοποιημένοι. Η Καρολιν Χαρπερ, τοτε 19 ετων, ζουσε σε μια κατάληψη στο Λονδινο. Ακουσε για την πρωτη συναυλία της ΡΕΡ και γοητευτηκε από τη μουσικη, το αντικαθεστωτικο μήνυμα της κίνησης, αν και αυτοπροσδιοριζοταν ως απολιτικη ή αναρχική και ποτε δεν ταυτιστηκε με την πλήρη πολιτική της ΡΕΡ ή του SWP: «Φυσιολογικά ταυτιζόμασταν με αλλους ανθρώπους που παρενοχλουσε η αστυνομια. Ηταν τοτε που οι ποινικοί νόμοι ήταν στα μετρα τους. Δεν ειχε σημασια αν ειχες πρασινα μαλλια ή αν ήσουν μαυρος, θα σε σταματουσε η αστυνομια για οποιονδηποτε λόγο…νιωθαμε θυματα ενός απολυταρχικου κράτους.
Η Καρολιν Χαρπερ περιγράφει μια αυθεντικη ταση μεσα στο κινημα του ΡΕΡ. Από τη σύλληψή του απολάμβανε τη μεγιστη δυνατή υποστήριξη από τα μελη του SWP. Ωστοσο το SWP δεν ανέλαβε τη διεύθυνση του ΡΕΡ ή της ΑΝΛ. Σαφεστατα εδωσε τα ιδρυτικα μελη και των δυο οργανωσεων, αλλά ήταν πάντα προσεκτικο στο να δίνει στα 2 μέτωπα ανεξάρτητο ρόλο. Έτσι, αν και οι Γουιτζερι, Χαντλ κι αλλα μελη του SWP αφιερώθηκαν στη ΡΕΡ, ποτέ δεν το θεωρησαν σαν ιδιοκτησία τους, ουτε θα επετρεπαν σε αλλα μελη του SWP να επιβαλλουν τους εαυτους τους πάνω στο νέο κινημα. Η ΡΕΡ ιδρυθηκε και λειτουργησε ακριβως για ανθρωπους όπως η Καρολιν Χαρπερ, όχι για τα ματια των ηδη υπαρχουσων δυνάμεων της Αριστερας.
Στις 13 Αυγουστου 1977, χιλιάδες αντιφασιστες συμπεριλαμβανομενων πολλών μαυρων νεολαιων, απέτρεψαν τη φασιστική πορεία του Εθνικου μετώπου στο Λιουισαμ. Η διαδηλωσή των φασιστων προπαγανδίστηκε σαν διαμαρτυρια ενάντια στην εγκληματικότητα, μια χοντροκομμενη απόπειρα να τρομοκρατησουν τους πολλούς αφρο-καραϊβικους κατοίκους στην περιοχή.Ο Ανγκους Μακινον , ενας δημοσιογραφος του NME συμμετείχε στην αντι-διαδήλωση: «Όπως πολλοι ανθρωποι δεν πίστευα ότι η πορεια του ΕΜ ήταν καλο πραγμα. Εκεινη τη μερα, εφτασα στο «Νέο Σταυροδρόμι» και δεν μπορουσα να πάω παραπέρα. Ειπώθηκε στον τυπο ότι ηταν 3000, αλλά πρεπει να ηταν διπλάσιοι. Ειπωθηκε ότι ηταν οι γνωστοι-αγνωστοι.Δεν ηταν. Πολλοι κατεβηκαν για τον ιδιο λογο με μενα: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.Μετα από αρκετες ωρες οδομαχιων μεταξυ αντιφασιστων και αστυνομίας , ένα πραγμα ηταν καθαρο, το ΕΜ είχε αποτύχει να διαδηλώσει.
Μετά το Λιουισαμ, τα ΜΜΕ πηραν το μερος της ασττυνομιας.Καθημερινες και βδομαδιατικες εφημεριδες προβαλλαν τους 200 συλληφθεντες και τους 15 τραυματιες αστυνομικους, αγνοώντας τους λόγους της διαδηλωσης, και παρουσιαζόντας το γεγονός σαν μια παράλογη σύγκρουση μεταξυ δυο συμμοριών τρομοκρατών. Η «Ντειλι μειλ» κυκλορησε με εξωφυλλο έναν αστυνομικο να κραταει ένα κλομπ και ένα μαχαιρι , όπλα που υποτιθεται βρεθηκαν στο Λιουισαμ, και δίπλα κεντρικος τιτλος «Μετα τη μαχη του Λιουισαμ, ένα ζητημα είναι κεντρικης σημασίας: ποιος θα τον προστατέψει»? Αρκετές φωνές μεσα στο Εργατικο Κόμμα ισχυρίστηκαν ότι οι διαδηλωτες του SWP κατεφυγαν στον κόκκινο φασισμό, ένα εξισου απεχθες αντιθετο άκρο του φασιστικου ΕΜ. Ο “Daily Mirror” (καθημερινος καθρέφτης) έγραψε οτι το SWP ήταν οσο κακό και το ΕΜ, ενώ ο Μάικλ Φουτ , της Αριστερης Πτερυγας των Εργατικών από τη δεκαετια του 30, δημοσια επέμενε ότι «δε σταματας τους Ναζι πετωντας μπουκάλια και συγκρουόμενος με την αστυνομια. Ο πιο αναποτελεσματικος τρόπος να πολεμησεις τους φασιστες είναι να συμπεριφέρεσαι όπως αυτοι.»
Η Αντιναζιστική Λίγκα ιδρυθηκε τις μερες που ακολουθησαν τα γεγονοτα στο Λιουισαμ. Υπάρχουν διαφορες απόψεις για το πώς ακριβως σχηματιστηκε, αλλα είναι σιγουρο οτι ο Πολ Χολμποροου , καθοδηγητής της Τ.Ο. του SWP στο Ανατολικο Λονδίνο, πλησιασε δυο εξέχοντα αριστερα μελη του Εργατικού Κόμματος, τον Ερνι Ρόμπερτς , συνδικαλιστή, και τον Πιτερ Χέιν (ακτιβιστη ενάντια στο απαρτχαιντ) και οι 3 τους συμφωνησαν να συγκροτήσουν το Μέτωπο της ΑΝΛ. Ο Χολμποροου εγινε εθνικος γραμματέας της ΑΝΛ. Αν και η ΑΝΛ αρχικα ιδρυθηκε με πρωτοβουλία των μελών του SWP, η ΑΝΛ πήρε την υποστηριξη του ΚΚ Βρετανίας και τμημάτων της ευρύτερης Αριστερας. Εξέχοντα μελη της ΑΝΛ τελεσαν ο Τάρικ Αλι (της 4οδιεθνιστικής τροτσκιστικής Διεθνούς Μαρξιστικής Οργανωσης) , ο Αρθουρ Σκάργκιλ από την εθνικη ενωση εργατων ορυχείων, ο Πιτερ Χειν (κινημα ενάντια στο απαρτχαιντ), ο Ερνι Ρομπερτς του συνδικατου μηχανικων κι αργοτερα προεδρος των Εργατικών. Η ιδρυτικη διακηρυξη της ΑΝΛ υπογράφτηκε από τους Brian Clough, Arnold Wesker, Keith Waterhouse, Warren Mitchell, και πολλες εκατοντάδες ακομη συνδικαλιστες, τοπικους αγωνιστές, ποδοσφαιριστές, μουσικούς κι άλλες διασημότητες. Δεκάδες τοπικών αντιφασιστικών οργανώσεων ξεπήδησαν, όπως οι Aardvarks Against The Nazis , Left-Handed Vegetarians Against The Nazis (αριστερόχειρες χορτοφαγοι ενάντια στους ναζι), and Football Fans Against The Nazis (οπαδοι ποδοσφαίρου ενάντια στους Ναζι). Ακόμα και οι οπαδοι ενός συνδέσμου της Μαντσεστερ , του « Άλμπερτ», ιδρυσαν το δικό τους αντιφασιστικό σύλλογο, Άλμπερτ «εναντια στους Ναζι».
Τα μεγαλύτερα γεγονότα που δημιούργησαν οι ΡΕΡ/ και ΑΝΛήταν τα τεράστια Φεστιβάλ (carnivals). Το πρώτο πραγματοποιήθηκε στις 30/4/1978, και προπαγανδίστηκε πλατιά όχι μονο από την Αριστερα αλλά και από το μουσικό Τυπο. Το φεστιβαλ ξεκινησε με μια πορεία προς το Παρκο Βικτορίας, όπου οι Κλας, τομ Ρομπινσον, Στιλ Πόλς, Εξ Ρει Σπεξ κι αλλοι επαιξαν για ένα κοινό τουλάχιστον 80.000 ανθρωπων. Ο Ριτσαρντ Μπάκγουελ συμμετειχε στην οργανωτική επιτροπή και θυμάται να είναι εκστασιασμένος με το μέγεθος του γεγονότος «περιμεναμε 10-20.000 κόσμου , που θα ήταν εξαιρετικος αριθμός, πολύ πάνω από αυτους που ερχονταν στις διαδηλώσεις. Αλλα εκεινη τη μερα δεκάδες χιλιάδες βρέθηκαν εκει. Ο Τζον Σεμελντ ήταν επισης «εντυπωσιασμενος από το πόσο μαζικό ηταν». Το πρωτο φεστιβαλ ακολούθησαν πολλά τοπικά. 35.000 συμμετειχαν στο φεστιβαλ του μαντσεστερ, 5000 στο Κάρντιφ, 8000 στο Εδιμβούργο, 2000 στο Χάρουιτς, 5000 στη Σαουθάμπτον.
Το δεύτερο φεστιβαλ της ΑΝΛ πραγματοποιηθηκε στο παρκο Μπροκγουελ, στις 24 Σεπτεμβρη 1978, με πρωτο ονομα τους Σαμ 69. Ηταν τεραστιο γεγονός, ακόμα μεγαλύτερο από το πρωτο, με πανω από 100.000 συμμετεχοντες. Δυστυχως τα γεγονότα του 2ου φεστιβάλ επισκιάστηκαν μερικώς από μια κινητοποιηση του ΕΜ στο Ανατολικο Λονδινο, που ανακοινώθηκε μετά τη γνωστοποίηση του φεστιβαλ. Η πορεία του ΕΜ ειχε ως μόνο στόχο το ρεζίλεμα των οργανωτών του φεστιβαλ. Κάποιοι στην Αριστερα με αφορμη αυτό το θέμα, επέμειναν πως το φεστιβαλ επρεπε να ακυρωθεί, και ότι οι 100.000 θα επρεπε να πάνε στο Ανατολικο Λονδινο. Ένα μικρό κομμάτι ειπε ακόμη και ότι οσοι θα πήγαιναν στο φεστιβαλ θα «πρόδιδαν τον αγωνα». Αν και δε θα υπηρχε κανενα νοημα να σταλει ολος αυτος ο κοσμος απέναντι σε μια μικρη φασιστική διαδήλωση, η ηγεσία της ΑΝΛ βρισκόταν σε δίλημμα, και ανίκανη να αποφασίσει πώς θα αντιδράσει. Εκεινη τη μερα το μπερδεμα μεγαλωσε, κι ο Πολ Χολμποροου παραδεχεται ότι η ηγεσια της ΑΝΛ απέτυχε να στειλει αρκετους ανθρώπους να σταματησουν τη φασιστικη διαδηλωση «όλοι μαζι το κακοσχεδιασαμε»: 250 διαδηλωτες του ΕΜ συγκεντρωθηκαν στο Ιστ Εντ , αλλά η αντιδιαδηλωση ηταν κακώς οργανωμενη, εφτασε αργά και δεν κατάφερε να τους σταματησει. Έτσι, αν και γενικως το 2ο φεστιβάλ ήταν μια ακομα μεγάλη επιτυχια, δεν ειχε την ενθουσιωδη ατμόσφαιρα που ειχε το πρωτο.
Αυτή η περίοδος, 1976-79 ήταν πλουσια σε αντιφασιστικές κινητοποιησεις. Στις 14/5/1978, μετά τη ρατσιστική δολοφονια του Αλταμπ Αλι, γυρω στις 7000 νεοι Βεγγαλεζοι (σσ. Ασιάτες που προέρχονται από περιοχές που σημερα ανήκουν στην Ινδία και στο Μπαγκλαντές) συμμετείχαν σε μια διαδηλωση διαμαρτυριας ενάντια στο ρατσισμο στο Brick Lane (περιοχη Λονδίνου) που ηταν η μεγαλυτερη διαδήλωση διαμαρτυριας Ασιατών που ειχε δει ποτε η Αγγλια. Στις 18/6/1978, 4000 υποστηρικτες της ΑΝΛ και του «Κινήματος νεολαίας Βεγγαλέζων ενάντια στις ρατσιστικες επιθέσεις», μια βραχύβια συμμαχία μεταξύ τριων βασικών βεγγαλεζικων οργανώσεων νεολαίας, διαδήλωσαν ξανά στο « Ιστ Εντ». Ο Τζον Σεμελντ θυμαται αυτές τις διαδηλώσεις, την πρωτη φορα που ειδε τοσο μεγαλο αριθμο Σιχ (πιστών του Σιχισμού, θρησκείας με επιρροές από Ινδουισμό και Ισλάμ) συμμετέχουν σε δημόσια διαμαρτυρία –ήταν τοσο διαφορετικό από την ήσυχη εικόνα των νομοταγων Ασιατων. Ο Τασαντούκ Αχμέτ, ενας μισθωτος εκπαιδευτικος στο Ιστ Εντ, επίσης σχολίασε την αναπτυσσομενη αυτό-οργανωση μεταξυ των νεων βεγγαλέζων που ζούσαν γυρω από το Brick Lane :“ Αυτό που δεν τονιζεται αρκετά είναι η έντονα πολυφυλετική απάντηση που εκείνο το κίνημα προκάλεσε, και συγκεκριμενα ανάμεσα στη Βεγγαλέζικη Νεολαία, που συμμετειχε ενθουσιωδώς με τους λευκους φίλους τους στον πολεμο ενάντια σε μια απειλή, που στην απόλυτη μορφή της θα έψελνε τον επικήδειο της Αγγλικής Δημοκρατίας.»
Η επόμενη μάχη, που εξελίχθηκε σε βίαιη, ήταν στο Σάουθολ, στις 23/4/1979. Εδώ η αστυνομική «Ειδική Μονάδα Περιπολίας» (σσ. κάτι σαν τα δικά μας ΜΑΤ) επιτέθηκε βάρβαρα στους διαδηλωτες της ΑΝΛ , και πάλι απέτυχε να ανοίξει δρομο για να περάσουν οι φασίστες. Η μόνη τους «επιτυχία» ήταν να σκοτώσουν τον καθηγητή Μπλερ Πιτς, ένα μέλος της ΑΝΛ και του SWP, που απομακρυνόταν από τη διαδήλωση όταν σκοτώθηκε. 15.000 διαδηλωσαν το επόμενο Σάββατο εις μνήμη του, κι ο Κεν Γκιλ, του γενικου διοικητικού συμβουλίου της TUC μιλησε στην κηδεία του.
Μεταξύ 1977-79 μοιράστηκαν τουλάχιστον 9 εκατομμυρια προκηρυξεις και πουλήθηκαν 750.000 κονκάρδες της ΑΝΛ. Προσχώρησαν στην ΑΝΛ 50 τοπικες επιτροπες του Εργατικού Κόμματος , 30 σωματεία του συνδικάτου AUEW, 25 επαγγελματικοι σύλλογοι, 13 επιτροπές συνδικαλιστών, 25 trades councils, 13 shop stewards committees, και δεκάδες ακόμα σωματεία από τα συνδικάτα NUM, TGWU, CPSA, TASS, NUJ, NUT and NUPE. Το βασικό αποτέλεσμα της όλης καμπανιας ήταν ότι το ΕΜ υποχρεωθηκε να περάσει στην άμυνα και σε προσεχτικές κινήσεις. Τα μελη του δεν μπορουσαν να περάσουν τα μηνυματά τους, τα συνθήματά τους σβήνονταν, δεν μπορούσαν να διαδηλώ0σουν. Μέχρι το χειμωνα του 1978-79, ο Κόλιν Σπαρκς, ενας από τους πιο οξυδερκείς ερευνητές του φασισμού, και επίσης έναν ενεργό μέλος της ΑΝΛ, ένιωσε αρκετή αυτοπεποίθηση για να προβλέψει ότι το ΕΜ δε θα ήταν το κεντρο μελλοντικών αντιδραστικών κινηματων στο βρετανικό καπιταλισμό, τουλάχιστον όχι τόσο σημαντική απειλή όσο ήταν ο Δεξιός Συντηρητισμός. Τον Απρίλη του 1979 στις εθνικες εκλογες , οι Συντηρητικοι της Θατσερ κέρδισαν την πλειοψηφια με 40%., ενώ το ΕΜ πήρε μόλις 1,3%. Με πεσμενο το ηθικό, διασπάστηκε σε 3 κομμάτια και η υποστηριξη του ΕΜ στους δρόμους κατέρρευσε.
Με το φασισμο σε υποχώρηση, φάνηκε να υπάρχει μια μικρότερη ανάγκη για ένα αντιφασιστικό κίνημα. Οι οργανωτες των ΡΕΡ και ΑΝΛ καταπιάστηκαν με άλλα κινήματα, όπως με το κίνημα «Δικαίωμα στην Εργασία» και το κινημα «Αφοπλισμός των Πυρηνικών», ενώ πολλά από τα συγκροτήματα της ΡΕΡ κατευθύνθηκαν στον πιο χλιδάτο και ανταποδοτικό κόσμο της μουσικής βιομηχανίας Η νίκη λοιπόν της Θάτσερ ειχε ακόμα μια επιδραση,εκτός από το να εκφυλίσει το ΕΜ, να προκαλέσει σύγχυση στους αριστερούς αγωνιστές της ΑΝΛ, που έβλεπαν τώρα μονο ως πρόσκαιρη και πεπερασμένη αναγκαιότητα της ΑΝΛ. Το τελευταιο Φεστιβαλ εγινε στο Λιντς το 1981, με 30.000 συμμετεχοντες, ενώ η ΑΝΛ επισημα σταμάτησε να λειτουργεί το φθινόπωρο και το χειμώνα του 1981.
Το ΡΕΡ και η ΑΝΛ ειχαν στόχο να ανακόψουν την άνοδο του ΕΜ.Σε αυτό παρουσίασαν αξιοσημείωτη επιτυχία. Στα μέσα του ‘70 ο βρεττανικός φασισμός ηταν ισχυρός, αναπτυσσόμενος, δίνοντας δυναμική στην παραπέρα εξέλιξη του φασισμού. Η ΑΝΛ πέτυχε μια ήττα στο ΕΜ, από την οποία οι «απόγονοί» του ακόμα δεν έχουν αναρρώσει. Σαν παρα-προϊόντα της επιτυχίας τους, το Ροκ Ενάντια στο Ρατσισμό παρήγαγε νέα μουσικά στυλ, ενώ η ΑΝΛ έδειξε τι δυνατότητες έχει η μαζική ριζοσπαστική πολιτική. Πράγματι ένα αποτέλεσμα της λειτουργίας και δράσης της ΑΝΛ ηταν ότι καθιέρωσε μια παράδοση: ότι η αντιφασιστική δουλειά πρεπει να είναι ενθουσιώδης, λαϊκή, τολμηρή και πολιτική. Ο Ντέιβ Γουίτζερυ στο βιβλίο του «Νικώντας το χρόνο», τα ριζοσπαστικά και καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά του ΡΕΡ ήταν αυτά που έκαναν ικανή την ΑΝΛ να πετύχει : «Ήταν θέμα δύο παράλληλων δουλειών, της μουσικής και της πολιτικής, παράλληλα και ξεχωριστά, δύσκολο να τα «δέσεις». Η μουσική ήρθε πρώτη κι ήταν πιο συγκινητική. Έδωσε τη δημιουργική ενέργεια για τη μάχη να κερδηθεί η ψυχή της νέας εργατικής ταξης στην Αγγλία. Από την άλλη, οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και η σκληρή πολιτική οργάνωση που τις στήριξε (σσ. το SWP) έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο.

Πηγη:http://www.dkrenton.co.uk/anl/1970s.html

Μετάφραση: Λιοσάτος Αλέξης

λέξεις κλειδιά: