Του Παναγιώτη Λίλλη
Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» ήταν μια βαθιά ανάσα για το αντιρατσιστικό κίνημα. Οι αστυνομικές επιχειρήσεις-σκούπα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και το φασιστικό πογκρόμ τον περασμένο Μάιο είχαν φέρει σε δύσκολη θέση άμυνας τις αντιρατσιστικές και μεταναστευτικές οργανώσεις. Αλλά στο Σύνταγμα και στις άλλες πλατείες ξαναβρήκαμε το ζωτικό χώρο για να έρθουμε σε επαφή με τον πλατύ κόσμο, εξηγώντας και συνδέοντας την αντιρατσιστική πάλη με την αντίσταση στο Μνημόνιο. Αν καρπός αυτής της προσπάθειας ήταν το ψήφισμα της λαϊκής συνέλευσης (25 Ιούνη) για το μεταναστευτικό, τίτλος τιμής ήταν η οργή των φασιστών για την παρουσία του «Κυριακάτικού Σχολείου Μεταναστών» και της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό». Όμως πόσο θα τραβήξουν έτσι τα πράγματα;
Η κυβέρνηση είναι αδύνατο να κατακτήσει τη «δημοκρατική νομιμοποίηση» για μια πολιτική ταξικά κυνική και αναποτελεσματική. Μήπως όμως θα μπορούσε να διασπάσει και να αποπροσανατολίσει τη μαζική λαϊκή αντιπολίτευση στο Μνημόνιο; Ο ρατσισμός, σαν πολιτικό εργαλείο, ανταποκρίνεται πολύ καλύτερα σ’ αυτό. Και εκτελεστικός βραχίονας αυτού του σχεδίου δεν θα είναι μόνο η αστυνομία, αλλά και οι φασίστες που πνίγηκαν στην αφάνεια το τελευταίο διάστημα. Κυρίως όμως τα ΜΜΕ που θα ανακαλύψουν και πάλι το γκέτο στο ιστορικό κέντρο, την εγκληματικότητα και το παραεμπόριο…
Άμεσα μπροστά μας έχουμε την πρόθεση της κυβέρνησης να εκκενώσει την πλατεία Συντάγματος. Ο δήμαρχος της Αθήνας, κ. Καμίνης, διαπίστωσε την ανάγκη να λειτουργήσει η πόλη για λόγους τουρισμού. Ο υπουργός ΠΡΟΠΟ, κ. Παπουτσής, πρόσεξε την ασχήμια της πόλης και δήλωσε έτοιμος να βοηθήσει το δήμαρχο. Από τον υπουργό Δικαιοσύνης, κ. Παπαϊωάννου, δεν διέφυγε της προσοχής του η ασχήμια με τα τσαντίρια. Και βεβαίως οι έμποροι της Ερμού ζητούν την εκκαθάριση της πλατείας από το παραεμπόριο… Αλίμονό μας όμως, αν ζυγίσουμε περισσότερο τη γελοιότητά τους από τον κίνδυνο. Ας ετοιμαζόμαστε λοιπόν…
