Η παράδοση του Πολυτεχνείου, με την εξέγερση, την πτώση της χούντας και τους μεγάλους αγώνες της δεκαετίας του ’70 είναι αυτή που στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας χάρισε τη δημοκρατία, το τσάκισμα του εμφυλιακού κράτους , το καλύτερο από ποτέ βιοτικό επίπεδο στον τόπο. Κι όμως, ειδικά τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε μια «χορωδία» από ΠΑΣΟΚους, Νδκράτες και Φασίστες/Χρυσαυγίτες , που με πανομοιότυπα επιχειρήματα, με μπόλικη χυδαιότητα και γκεμπελίστικα ψέματα προσπαθούν να σβήσουν τη μνήμη και την ιστορία. Τι είναι αυτό που τους ενώνει και τους κάνει να φοβούνται; Ας τους θυμήσουμε εμείς:
Οι χούντες πέφτουν με εξεγέρσεις
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ξέσπασε την ώρα που η χούντα έμοιαζε ότι είναι ανίκητη, κι ότι «ο κόσμος δεν τραβάει». Έσπασε το φόβο, έβαλε τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη και τη μαζική «από τα κάτω» αμφισβήτηση πάνω από «ρεαλισμούς» και σήμανε την αρχή του τέλους της δικτατορίας. Εβαλε τις βάσεις για τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της Ελλάδας καταστρέφοντας τα σενάρια «εκδημοκρατισμού» τύπου Χιλής ή Τουρκίας, όπως σχεδιάζανε χουντικοί και δεξιοί. Σήμερα η εξέγερση του λαού είναι ρεαλιστική ενάντια στη χούντα των μνημονίων και των νεοναζί , ενάντια σε αυτό το μαύρο μέτωπο που πλημμυρίζει την κοινωνία με φόρους και άνεργους και διαλύει Παιδεία, Υγεία, συντάξεις, μισθούς, κοινωνικό κράτος. Η αστυνομική τρομοκρατία , ο ρατσισμός, τα πογκρόμ και φασιστικές δολοφονίες, οι διώξεις των κατοίκων στη Χαλκιδική,των συνδικαλιστών εργατών και καταληψιών μαθητών, οι επιστρατεύσεις απεργών, τα νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών, το «μαύρο» της ΕΡΤ έχουν άρωμα …1967, και προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν, να πιστέψουμε ότι δε γίνεται τίποτα. Οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις και οι φασιστικές χούντες πέφτουν με μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις, αυτό είναι το μήνυμα του ’73.
Η εθνική ενότητα είναι μια απάτη
Η εξέγερση και ο απόηχός της ανάγκασε μετα το 1973 τους έλληνες καπιταλιστές σε άτακτη υποχώρηση, παραχωρώντας μεγάλες κοινωνικές παροχές και αυξήσεις στους μισθούς, αποδεικνύοντας ότι «λεφτά υπάρχουν» …εκεί που δεν υπήρχαν, αρκεί να ξεσηκωθούμε, να διεκδικήσουμε, να τους τρίξουμε τα δόντια. Σήμερα που τα μνημόνια έχουν στόχο να μην πληρώσουν οι έλληνες πλούσιοι, αυτός ο φόβος είναι που συγχωνεύει τα επιχειρήματα μνημονιακών και δήθεν αντιμνημονιακών ναζιστών ενάντια στην εξέγερση του Νοέμβρη. Οι αγαπημένοι των τραπεζιτών (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) και οι αγαπημένοι των εφοπλιστών (Ναζήδες της ΧΑ) φοβούνται της «γης τους κολασμένους» , ενώνουν τις φωνές τους κι αποδεικνύουν με το φόβο τους αυτό που έδειξε και ο Νοέμβρης: ότι η «εθνική ενότητα» είναι μια απάτη. Όταν μιλάμε για υλικά συμφέροντα, οι καπιταλιστές θα κοιτάξουν τα κέρδη τους κι ας πεθαίνει ο κόσμος από την πείνα. Αν ξεσηκωθεί ο απλός κόσμος ενάντια στα αφεντικά, θα κατηγορηθεί μεν για «αντεθνική δράση», αλλά μόνο έτσι μπορεί να νικήσει….
Εργατικοί αγώνες-διεθνισμός: το αντίδοτο στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το φασισμό, τις διεθνείς επιθέσεις των από πάνω ενάντια στους λαούς τους (βλέπε κυβέρνηση, ΕΕ και μνημόνια εις βάρος των λαών του Νότου)
Ο Νοέμβρης δεν ήταν ένα απομονωμένο γεγονός αλλά ένας κρίκος στη διεθνιστική αλυσίδα των μεγάλων αγώνων της εποχής του 1960-1970. Είναι άλλος ένας λόγος που κάνει την παράδοση του Πολυτεχνείου αντιρατσιστική και αντιφασιστική. Οι μεγάλες δυνάμεις του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη, αλλά και τα μεγάλα αντιιμπεριαλιστικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στον Τρίτο Κόσμο, ένωσαν όλες τις φυλές κάτω από το πνεύμα του «εξέγερση λαέ» και «μια μόνο λύση επανάσταση». Από τους αγώνες στη Λ. Αμερική και τον Τσε, τις αντιαποικιοκρατικές επαναστάσεις στην Αφρική μέχρι τον γαλλικό Μάη του ’68 και το ιταλικό «καυτό φθινόπωρο» του ’69. Από την επανάσταση στη Χιλή, την ανταρσία των καταπιεσμένων στην «Πολιτιστική Επανάσταση» της Κίνας και την «Ανοιξη της Πράγας» στην Τσεχοσλοβακία, μέχρι τις εξεγέρσεις που γκρέμισαν τις χούντες σε Ισπανία και Πορτογαλία. Μέσα στους εργατικούς αγώνες, που ένωσαν στην πράξη όλους τους καταπιεσμένους, ήταν λογικό να ξεπηδήσουν και μια σειρά άλλα κινήματα που έβαλαν τις βάσεις για τις σημερινές κατακτήσεις στα δικαιώματα των μαύρων, των γυναικών, των ομοφυλόφιλων. Στις ΗΠΑ το αντιρατσιστικό κίνημα κατάργησε το καθεστώς καταπίεσης των μαύρων και το αντιπολεμικό κίνημα, λειτουργώντας «αντεθνικά» ενάντια στην «ίδια του τη χώρα», οδήγησε την υπερδύναμη στην ήττα από το λαό του Βιετνάμ.
Which side are you on?
Με αυτήν την παράδοση θέλουν να τελειώνουν οι από πάνω, και είναι διεθνές το φαινόμενο. Δεν είναι τυχαίο ότι το ελληνικό κίνημα αντίστασης έχει αναφορά στην παράδοση του ‘73 ή ότι οι Γάλλοι χρησιμοποιούν στις κινητοποιήσεις τους συνθήματα του Μάη ’68. Δεν είναι τυχαίο ότι το αμερικάνικο αντιρατσιστικό κίνημα σήμερα διατηρεί την παράδοση και παλεύει με αξιώσεις για τα δικαιώματα των λατίνων μεταναστών. Γι αυτό οι Βενιζελοσαμαράδες λένε ότι θέλουν να «τελειώνουν με τη μεταπολίτευση» ή οι αντίστοιχοι στη Γαλλία (π.χ. Σαρκοζί) λένε «να τελειώνουμε με το Μάη του ‘68». Ουσιαστικά θέλουν να τελειώνουν με τη διεθνή παράδοση της αμφισβήτησης, την πιο πρόσφατη νικηφόρα περίοδο των λαών, κι αυτό αποδεικνύει ότι ακόμα θεωρούν επικίνδυνα τα ίχνη εκείνης της παράδοσης στη συλλογική μνήμη- επικίνδυνα αν «ανακατευτούν» με τους αγώνες του σήμερα. Θέλουν να κατεδαφίσουν ό,τι τότε κατακτήσαμε οι από κάτω με αγώνες, για να λιπάνουν τα κέρδη των αφεντικών στον καιρό της κρίσης. Στην Ελλάδα έχουν διαλέξει στρατόπεδο οι πασοκοδεξιοί και οι φασίστες, το στρατόπεδο των αφεντικών ενάντια στους από κάτω, και πολύ περισσότερο ενάντια σε όσους αντιστέκονται.
Κι εμείς σε αυτη τη μάχη έχουμε διαλέξει στρατόπεδο. Παλεύουμε για να ενωθούνε εργαζόμενοι και νεολαία, ανεξαιρέτως φύλου, φυλής, θρησκείας, χρώματος, σεξουαλικού προσανατολισμού, στο δρόμο της ανατροπής της κυβέρνησης και των μνημονίων, στην προσπάθεια για να τσακίσουμε το φασισμό και τη Χρυσή Αυγή. Κι αυτός ο δρόμος είναι ο δρόμος της συλλογικής διεκδίκησης, της συνειδητοποίησης της δύναμής μας όταν είμαστε ενωμένοι, ο δρόμος της εξέγερσης.
Ας κάνουμε τους φόβους τους πραγματικότητα, κι ας τους σαρώσουμε.
Όλοι και όλες στις διαδηλώσεις στις 17 Νοέμβρη!
Kίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό”
φωτο Γιώργος Παναγάκης
