Σημερα το απογευμα,σε καταμεστο λεωφορειο του κορυδαλλου,μπαινει νεος με παντελονακι παραλλαγης,μαυρο φουτερ,κεφαλι καθρεφτη…μετα απο λιγο ζεσταινεται, βγαζει το φουτερ και αποκαλυπτεται η χρυση αυγη…. Παγωμαρα για μερικα δευτερολεπτα και μετα…θανατος….ολος ο κοσμος μεσα στο λεωφορειο -και οταν λεω ολος το εννοω- πεφτει να τον φαει… τον βριζουν, τον φτυνουν, ενας παππους του εριξε μαγκουρια…ο μοναχος φασιστακος τρεμει, ειναι ετοιμος να βαλει τα κλαματα -πως ειναι μαλακα να εισαι ενας και να σου την πεφτουν τοσο πολλοι; …και τοτε, σταματαει το λεωφορειο στην ακρη και ακουγεται ο οδηγος απο το μικροφωνο »οποιος δεν σιχαινεται να πεταξει την κουραδα εξω,να ξεβρωμισει ο τοπος» με σπρωξιες και κλωτσιες τον εβγαλαν και μαλλον ακομα τρεχει…τετοια ευφορια η ψυχη μου, ουτε με prozac.. κραταμε, γμτ, ακομα….

λέξεις κλειδιά: