Είναι εντυπωσιακό αλλά όχι σπάνιο πως σε συνθήκες παρέκκλισης από την σταθερότητα των κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών, δημιουργούνται χώροι για να υπάρξουν ισότιμα μέσα σε κυβερνήσεις, σχήματα που έως τότε αντιμετωπίζονταν απο τον συστημικό πολιτικό κόσμο ως περιθωριακά και ακραία. Ως σχήματα συγκεκριμένου ρόλου και στόχου.
Η σχεδόν εθελούσια -και γι’ αυτό αμφιλεγόμενη- απομάκρυνση του ΠΑΣΟΚ από την (απόλυτη) εξουσία έφερε στο προσκήνιο το κόμμα που δημιούργησε ο Γ. Καρατζαφέρης. Οι ίδιες οι συνθήκες (πρόσφατη αποδοκιμασία της Νέας Δημοκρατίας ως κυβέρνησης-μόλις τον Σεπτέμβριο του 2009) απέδωσαν στον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό ένα ρόλο θεσμικού και σώφρονος συμβούλου στο σύστημα. Ο «αντάρτης» Καρατζαφέρης και οι κατά καιρούς (και για διάφορους λόγους) ακραίοι συνεργάτες του υιοθέτησαν λόγο συντηρητικό όχι τόσο με το πολιτικό περιεχόμενο του όρου, όσο με αυτό της αυτοσυγκράτησης, της σωφροσύνης και της υποταγής σε ένα σύστημα που μοιάζει να διοικεί τον κόσμο. Ας κάνουμε ότι και όσα μας λέει η τρόϊκα, τον κόσμο τον κυβερνάει η Γερμανία, και από το «με τον Παπαδήμο θα πάμε, ποιός τον ξέρει, ποιός εμπιστεύεται τους τραπεζίττες;» φτάσαμε στην φιλοτέχνηση της αγιογραφίας του άχρωμου τεχνοκράτη, κάτι που ούτε ο ίδιος θα περίμενε ποτέ. Άλλωστε η όλη εικόνα του δεν παραπέμπει σε ανάλογες ματαιοδοξίες.
Τι έχουμε εδώ;
Έχουμε μια σαφή υποκατάσταση ρόλων. Ο κ. Καρατζαφέρης με τον ΛΑ.Ο.Σ. προσπαθεί να πάρει και να παίξει το ρόλο της ΝΔ, του συντηρητικού κόμματος που οφείλει να έχει πραγματισμό, αυτοσυγκράτηση και σωφροσύνη αν θέλει να κυβερνήσει. Αυτά άλλωστε είναι και τα πρωτογενή στοιχεία ενός τέτοιου κόμματος ανά τον κόσμο, όχι μόνο στην Ελλάδα. Ο αρχηγός του ΛΑΟΣ εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι ο κ. Αντ. Σαμαράς έχει οικοδομήσει και διατηρεί (κι αυτό δεν τον βλάπτει τουλάχιστον μέχρι τώρα) ένα προφίλ ανυπότακτου που δεν δίστασε να βάλει στην άκρη το πολιτικό του μέλλον το 1993 (πολλοί πιστεύουν ότι θα ήταν από τότε αρχηγός της ΝΔ ή πολύ κοντά σε εκείνη τη χρονική περίοδο) και να φύγει το μεγάλο και σίγουρο κόμμα, «το μαντρί» κατά τον Ευάγγελο Αβέρωφ. Δεν δίστασε μάλιστα να το ρίξει από την εξουσία και να δημιουργήσει νέο πολιτικό σχήμα, την Πολιτική Άνοιξη, με αβέβαιο μέλλον και ρόλο στη δημόσια ζωή.
Στρατηγικά δεν είναι λάθος η τακτική Καρατζαφέρη στο βαθμό που ο κ. Σαμαράς αν και είναι πιά αρχηγός της ΝΔ έχοντας νικήσει πολιτικά την οικογένεια Μητσοτάκη (αν και οι περισσότεροι στοιχημάτιζαν για το αντίθετο, ότι δηλαδή εκείνος θα ήταν που θα εξοντωθεί από τον ανθεκτικό μητσοτακισμό) διατηρεί έντονα στοιχεία ανυπακοής (που θα λεγε και το ΚΚΕ) προς το ευρωπαϊκό διευθυντήριο. Ουσιαστικά λοιπόν ο κ. Καρατζαφέρης δεν απευθύνεται στην καγκελάριο Μέρκελ (δεν θα είχε και κανένα αποτέλεσμα, ούτε καν νόημα να το έκανε) αλλά στο κοινό:
- Αφενός στο πλήθος των φοβισμένων νοικοκυραίων (που κατοικούν και στα δυό μεγάλα κόμματα-και όχι μόνο σε αυτά) και
- αφετέρου -πιο συγκεκριμένα πιά- στο μεγάλο ακροατήριο της ΝΔ που μπερδεύεται συχνά με την πολιτική οντότητα Σαμαρά στο μέτρο που εκείνος λειτουργεί ως αντιπολίτευση προς όλους.
Οι συντηρητικοί πολίτες έχουν συνηθίσει τη Δεξιά να κυβερνά, κι αν δεν κυβερνά να κάνει πράγματα για να κυβερνήσει. Δεν είναι εκπαιδευμένοι στη αφομοίωση αντιπαραθετικών ρόλων που συχνά υιοθετεί ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Αν ο κ. Καρατζαφέρης τους μοιάζει λογικός και συγκρατημένος, με λιγότερες παροιμίες και αυτοσχέδια ευφυολογήματα (ήδη έχει υιοθετήσει άλλο, πιο «βαρύ» και έγκυρο στυλ) δεν θα έχουν μεγάλο πρόβλημα να τον προσεγγίσουν (και εκλογικά) χωρίς μάλιστα να φοβούνται ότι οι ψήφοι που θα κατευθυνθούν στο ΛΑΟΣ θα στερήσουν την πρωτιά από τη ΝΔ μια και το ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί υπό τις σημερινές συνθήκες απειλή για την πρώτη θέση. Αν αυτό συμβεί θα έχει δικαιωθεί πλήρως ο σχεδιασμός Καρατζαφέρη και «η πολυκατοικία» θα γίνει πραγματικότητα: Πολύ πιθανό ο κ. Σαμαράς για να κυβερνήσει θα πρέπει να συνεργαστεί με το ΛΑΟΣ, αν και ο ίδιος έχει πει ότι αν δεν πάρουμε αυτοδυναμία με την πρώτη θα πάρουμε με τη δεύτερη, εννοώντας ότι θα προσφύγει σε νέες εκλογές που θα την προσφέρουν.
Εδώ ακριβώς, υπάρχει μια παράμετρος που ίσως εκφεύγει της προσοχής των συνεργατών του κ. Σαμαρά, ή απλώς υποτιμάται. ΄Οταν φτάσει η ώρα των εκλογών και το αποτέλεσμα δεν θα δίνει πιθανώς αυτοδυναμία στη ΝΔ, το εκλογικό σώμα (άρα και οι ψηφοφόροι της ΝΔ) θα είναι πιό ευέλικτο να δεχτεί άλλες λύσεις μια και θα έχει προηγηθεί η συγκυβέρνηση Παπαδήμου με τη συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας. ΄Οσο κι αν τα στελέχη της επιδίδονται συχνά στο άχαρο και δύσκολο σπορ της απόπειρας να πείσουν πως όχι, δεν συγκυβερνούν, απλώς στηρίζουν αυτή την προσπάθεια για το καλό της χώρας. ΄Ετσι, δεν είναι βέβαιο ότι το εκλογικό σώμα που πρόσκειται στη Δεξιά θα είναι έτοιμο να δώσει μάχες αυτοδυναμίας, τέτοιες που έδινε την περίοδο 1989-1990 υπο τη σημαία της κάθαρσης που κουβαλούσε ο Κων. Μητστοτάκης με την ευγενική χορηγία της Αριστεράς.
Μια απο τις εύλογες άλλες λύσεις θα είναι η συνεργασία με «αδελφά» ή συγγενή κόμματα, αν με την κοινοβουλευτική τους δύναμη εξασφαλίζεται η πλειοψηφία των 151 βουλευτών, κάτι που ίσως έσπρωχνε και άλλους εκλεγμένους στην στήριξη μιας μη μονοκομματικής συντηρητικής κυβέρνησης. Φυσικά το σενάριο αυτό δεν αρέσει καθόλου στη ΝΔ ούτε στον κ. Σαμαρά προσωπικά, αλλά είναι υπαρκτό. Εάν μάλιστα το εκλογικό σώμα επηρεαστεί σημαντικά απο την προπαγάνδιση και προβολή της άποψης πως δεν είναι και τόσο κακές οι τεχνοκρατικές, συνεργασιακές κυβερνήσεις αφού μπορούν και υποκαθιστούν ανεπαρκείς πολιτικούς, τότε οι αξίες της αυτοδυναμίας, της κομματικής ιδεολογίας αλλά και του ρόλου των κομμάτων θα παραμερίσουν. Ενδεχομένως θα θεωρηθούν και εκτός εποχής, εκτός της αναγκαιότητας που οδηγεί σε άλλες λύσεις. Είναι έτοιμα τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας για την μετάβαση αυτή;
Πηγη:http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/thesmiko-laos-kai-o-profanis-rolos-toy-k-karatzaferi-toy-aki-kosona
πρόσφατα σχόλια