Ρατσισμός, ελευθερία της έκφρασης και ο αλώβητος ελληνικός μύθος

Άλλοι μιλούν για ρατσισμό, άλλοι για «ολυμπιακά ιδεώδη», άλλοι για την «Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της» κι άλλοι για την ελευθερία της έκφρασης. Είχα καλύτερα πράγματα να κάνω κι αποφάσισα πως δεν θα ασχοληθώ με τη νέα εμβόλιμη γελοιότητα της δημόσιας συζήτησής μας – μου άλλαξε ωστόσο γνώμη ένας αναγνώστης του περιοδικού που, ειλικρινά αγανακτισμένος από έναν διάλογο που είχε, με ρώτησε την άποψή μου. Με έκανε να αναρωτηθώ πώς εγώ προσέλαβα το περιστατικό, την όλη φασαρία, τις επακόλουθες συζητήσεις – τι μου ήρθε, με λίγα λόγια, στο μυαλό;

Του Αυγουστίνου Ζενάκου

Μετά την παραίνεση του αναγνώστη μας, σκέφτηκα λοιπόν τα εξής:

Ο Α. Λοβέρδος και ο Μ. Χρυσοχοϊδης ενσωμάτωσαν στο Κέντρο την ακροδεξιά ατζέντα. Την καλωσόρισε ο Αντώνης Σαμαράς με την Αγιασοφιά χωρίς μιναρέδες και τους οργανικούς διανοούμενους του Δικτύου 21, μιλώντας για γκέτο, κτλ, πλαισιωμένος ακόμη και από την «αριστερά της ευθύνης». Η αντίστασή μας ηττήθηκε. Οι μετανάστες φυλακίστηκαν στην Αμυγδαλέζα -έστω κι αν ακόμη κι αυτό το απάνθρωπο μέτρο δεν λύνει κανένα απολύτως πρόβλημα-, ενώ οι οροθετικές γυναίκες που συνελήφθησαν αυθαίρετα, δίχως έννομη διαδικασία κρατούνται ακόμη, χωρίς θεραπεία. Και άλλα πολλά – αμέτρητα.

Η Δικαιοσύνη και ειδικά ο Άρειος Πάγος είχε όλα τα νομικά εργαλεία να αποκλείσει τη Χρυσή Αυγή από τις εκλογές. Δεν το έκανε.

Έγιναν Ολυμπιακοί Αγώνες στο Πεκίνο. Που εκτελεί ανθρώπους κατά παράβαση οποιασδήποτε έννοιας «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Γίνονται Ολυμπιακοί Αγώνες στο Λονδίνο. Την πρωτεύουσα του βιοπολιτικού ελέγχου.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες -όπως και όλος ο επαγγελματικός αθλητισμός- μου προκαλούν αηδία.

Ο οπαδισμός μου προκαλεί αηδία, επίσης. Δεν είμαι οπαδός κανενός. Ίσως του Νεύτωνα. Οποιοσδήποτε άλλος δεν θεωρώ ότι έκανε δα και τίποτε τόσο σημαντικό.

Μέλος της ΕΟΕ και πρόεδρος της Εθνικής και της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας και εσχάτως ρυθμιστής της εθνικής ηθικής είναι ο Ισίδωρος Κούβελος – αυτός με το εκατομμύριο.

Μέλος των «Αθανάτων» είναι ο τέως Βασιλεύς των Ελλήνων – σύμβολο, όπως κάθε μέλος βασιλικής οικογένειας, της παγκόσμιας συμφιλίωσης των λαών.

Τέλος, αν κάποιος με ανάγκαζε να διαλέξω: να αποκλειστεί ή να μην αποκλειστεί η Παπαχρήστου; Θα διάλεγα να αποκλειστεί. Οριακά θα το διάλεγα, διότι η βλακεία που είναι βλαπτική για τους άλλους δεν θα με στενοχωρούσε να έχει συνέπειες, αλλά ουσιαστικά αδιαφορώντας τόσο για την παράβαση κανόνων μιας φιέστας καταστρεπτικής για την πλειονότητα του κόσμου όσο και για την «προσβολή» πραγμάτων όπως το «εθνόσημο» – το οποίο θυμάμαι μόνον όταν σπάνια φέρνω στο μυαλό μου κάποιους ιδιαιτέρως συμπλεγματικούς υπολοχαγούς που είχα την ατυχία να εξουσιάσουν πρόσκαιρα κάποια στιγμή τη ζωή μου.

Κυρίως όμως διότι θεωρώ γελοίο το δίλημμα – και τις δύο «πλευρές» της συζήτησης. Είμαι πεπεισμένος ότι η «ελευθερία της έκφρασης» έχει νόημα μόνο μεταξύ ισότιμων συνομιλητών στο πλαίσιο μιας συναίνεσης, διαφορετικά είναι μια ακυρολεξία: εδώ γίνεται μάχη – δεν «εκφράζει» ο ένας την «άποψη» ότι «οι ξένοι πρέπει να φύγουν» και ο άλλος ότι «πρέπει να μείνουν». Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο ένας μαχαιρώνει κόσμο στον δρόμο με την κάλυψη της αστυνομίας και της δικαιοσύνης όσο το πολιτικό σύστημα τον χρησιμοποιεί για να επιτεθεί στη ζωή μου, ενώ ο άλλος προσπαθεί να εναντιωθεί κινηματικά -δηλαδή, δημοκρατικά- και ηττάται ανελλιπώς επειδή το ίδιο πολιτικό σύστημα τον φιμώνει και τον συκοφαντεί αισχρά. Ποια ελευθερία της έκφρασης, αγαπητοί μικροτζέφερσον του Φίλιον;

Τα σκέφτηκα με αυτή τη σειρά.

Εν τω μεταξύ, σκέφτηκα όμως κι ότι όσο πίεζα τον εαυτό μου να αναρωτηθεί πώς είχα προσλάβει το «σκάνδαλο Παπαχρήστου», στην Ελλάδα που εξακολουθεί να τσακώνεται για τα «ολυμπιακά ιδεώδη» (λες κι αυτά κατοικούν αλλού κι όχι στο διπλοτιμολογημένο ατσάλι και τσιμέντο των ολυμπιακών έργων, λες και δεν μάθαμε τίποτε απολύτως), οι εταιρείες κοινής ωφελείας πωλούνται επειγόντως, μ’ όλο που δεν θα μας αποφέρουν παρά 7 δις ευρώ συνολικά, οι «ψυχασθενείς» θα «συμμετέχουν» στο εξής στο κόστος της θεραπείας τους μέσω της παρακράτησης μέρους των συντάξεών τους, οι μετανάστες θα συνεχίσουν να συνεισφέρουν στα έσοδα του κράτους μέσω των παραβόλων που πληρώνουν τα τετραπλάσια από τους εφοπλιστές, τα δικαστήρια θα συνεχίσουν να μεταχειρίζονται τρυφερά τους χρυσαυγίτες, τα ΜΜΕ μας θα ποιούνται την νήσσαν για τα τραπεζικά σκάνδαλα, κι εμείς θα πανηγυρίζουμε ηλιθιωδώς για τη νίκη του Μάριο Μόντι επί της Άνγκελα Μέρκελ, έστω κι αν ο απευθείας δανεισμός των τραπεζών από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Σταθερότητας δεν θα ελαφρύνει στο παραμικρό την λιτότητα που επιμένουν κυνικά να μας επιβάλλουν οι τρόικες εσωτερικού κι εξωτερικού.

Την Βούλα Παπαχρήστου δεν την προλάβαμε – να μας συγχωρείτε. Για όλα τα άλλα, όμως, γράφουμε τεκμηριωμένα στο UNFOLLOW #8 που κυκλοφορεί σήμερα.

Επειδή ξέρουμε, ωστόσο, πως είναι κομματάκι δυσάρεστα, σας φτιάξαμε κι ένα βιντεάκι. Έτσι, για να ζήσουμε όλοι μαζί τον μύθο μας…

 

 

Πηγη:http://www.unfollow.gr.com/index.php/blog/item/118-%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%AD%CE%BA%CF%86%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B1%CE%BB%CF%8E%CE%B2%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CF%82-|-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%B6%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85.html


λέξεις κλειδιά:

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

κατηγορίες