ΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΤΕ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΕΦΗΜΕΡΑ

Σείς που περνάτε ανάμεσα στα λόγια τα εφήμερα

πάρτε τα ονόματα σας και και φευγάτε

πάρτε τις ώρες σας από το χρόνο μας

αποσπάστε ό,τι θέλετε

απο το γαλάζιο τ’ουρανού κι από την άμμο της μνήμης

Πάρτε όποια φωτογραφία θέλετε, για να ξέρετε

ότι πια δε θα ξέρετε πώς οι πέτρες της γης μας

χτίζουν τη στέγη τ’ουρανού

2.

Σεις που περνάτε μεσα από τις εφήμερες κουβέντες

βάζετε το ξίφος, εμείς το αίμα

βάζετε το σίδερο και τη φωτιά, εμείς τη σάρκα

βάζετε ένα άρμα, εμείς τις πέτρες

βάζετε τα δακρυγόνα, εμείς τη βροχή

Μα ο ουρανός και ο αέρας

είναι τα ίδια για σας και για μας

Πάρτε λοιπόν τον κλήρο σας από το αίμα μας, και φευγάτε

πηγαίνετε να φάτε, να γιορτάσετε, να χορέψετε, κι απέ φευγάτε

εμείς, θα κρατήσουμε τα ρόδα των μαρτύρων

θα ζήσουμε όπως θέλουμε

3.

Σείς που περνάτε ανάμεσα απ’τα λόγια τα εφήμερα,

σαν την πικρή σκόνη, περάστε απ’όπου θέλετε μα μην περάσετε ανάμεσό μας σαν τα φτερωτά έντομα,

θέλει δουλειά η γη μας

θέλει καλλιέργεια το στάρι

θέλει να ποτιστεί απ’τη δροσιά των σωμάτων μας

Έχουμε εδώ κείνο που δε σας σηκώνει

πέτρες και πέρδικες

Πάρτε λοιπόν το παρελθόν και σύρτε το

στα παλιατζίδικα

στήστε ξανά το σκελετό με το λοφίο

πάνω σ’ένα δίσκο από πορσελάνη

Έχουμε κείνο που δε σας σηκώνει

έχουμε μέλλον

και θέλει ακόμα πολλή δουλειά ο τόπος μας

4.

Σείς που περνάτε ανάμεσα στα λόγια τα εφήμερα

στριμώξτε τις ψευδαισθήσεις σας μες σ’ένα εγκατειλημμένο λάκκο, και φευγάτε

γυρίστε τους δείκτες του χρόνου στη νομιμότητα του χρυσού μόσχου*

ή στη μουσική κλαγγή του περιστρόφου

έχουμε εκείνο που εδώ δε σας σηκώνει, φευγάτε,

έχουμε εκείνο που δε σας ανήκει:

μια πατρίδα που αιμορραγεί, ένα λαό που αιμορραγεί

μια πατρίδα χρήσιμη στη μνήμη και στη λήθη

5.

Σείς που περνάτε ανάμεσα απ’τα λόγια τα εφήμερα

είναι καιρός να φύγετε

και να εγκατασταθείτε όπου επιθυμείτε

– μην εγκατασταθείτε όμως ανάμεσά μας

Είναι καιρός να φύγετε

και να πεθάνετε όπου επιθυμείτε

– μην πεθάνετε όμως ανάμεσά μας

θέλει ακόμα πολλή δουλειά η γη μας

έχουμε εδώ το παρελθόν

τη φωνή που εγκαινιάζει τη ζωή,

κι έχουμε ακόμα το παρόν, παρόν και μέλλον

έχουμε το εδώ και το επέκεινα

Άντε λοιπόν, φευγάτε από τη γη μας,

τη στέρεα γη μας, τη θάλασσά μας

από το στάρι μας, τ’αλάτι μας, απ’την πληγή μας,

απ’όλα, φευγάτε

απ’τα ενθύμια της μνήμης

ω! εσείς που περνάτε ανάμεσα απ’τα λόγια τα εφήμερα.

*(ΣτΜ) αναφορά στο επεισόδιο του χρυσού μόσχου που λάτρευαν η Εβραίοι κατά την πρώτη κάθοδο του Μωυσή από το όρος Σινά. (Έξοδος, 32)

Ο Μαχμούντ Νταρουίς γεννήθηκε to 1941, σ’ένα χωριό της Γαλιλαίας που με την ίδρυση του Ισραήλ το 1948, καταστράφηκε ολοσχερώς για να αντικατασταθεί λίγο αργότερα από έναν οικισμό εβραίων εποίκων. Μετακινούμενος διαρκώς μέσα κι έξω από τα ισραηλο-παλαιστινιακά εδάφη, εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1960. Μέλος του Κ.Κ. Ισραήλ από το 1961, στρατεύεται στις γραμμές της κοινής αραβο-ισραηλινής και αντισιωνιστικής του πτέρυγας. Υποστηρίζοντας μια επαναστατική γραμμή, δημοσιεύει ποιήματα και αρθρογραφεί σε συνθήκες ημιπαρανομίας στον ισραηλινό και στον παλαιστινιακό τύπο με αποτέλεσμα να φυλακιστεί επανειλημμένα από το ισραηλινό καθεστώς. Το 1970 πηγαίνει για ένα χρόνο στη Μόσχα για σπουδές πολιτικής οικονομίας. Από τον επόμενο χρόνο εγκαθίσταται στη Βηρυτό. Συνδέεται με τον Αραφάτ και γίνεται μέλος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, συνεχίζοντας παράλληλα να αρθρογραφεί και να γράφει ποίηση. Μετά την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο μετακινείται και ζει σε διάφορες χώρες. Επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη το 1988, συντάσσει, ως μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΟΑΠ, τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Το 1993 διαφωνεί με τη συμβιβαστική γραμμή των συμφωνιών του Όσλο για τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους με περιορισμένη αυτονομία κι αποχωρεί από την ΟΑΠ.

 

Το ποίημα που μεταφράζουμε εδώ προκάλεσε την περίφημη “υπόθεση του ποιήματος” το 1988, λίγους μήνες μετά την έναρξη της πρώτης Ιντιφάντα. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός Γ. Σαμίρ δήλωνε στην Κνεσσέτ στις 28 Απριλίου, τέσσερις μήνες μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης: “Δε χρειάζεται να είναι κανείς μάντης για να διακρίνει τις προθέσεις τους. Εξάλλου η ακριβής έκφραση των στόχων των δολοφονικών συμμοριών που κρύβονται πίσω από το παραπέτασμα της ΟΑΠ, δόθηκε από έναν ποιητή τους, το Μαχμούντ Νταρβίς, υποτιθέμενο υπουργό Πολιτισμού της ΟΑΠ, για τον οποίον αναρωτιόμαστε από που κι ως που έχει τη φήμη μετριοπαθούς”. Καλλιεργώντας τη γνωστή λογική του πολιορκημένου φρουρίου, περικυκλωμένου από εχθρούς -πραγματικούς και φανταστικούς-, η ισραηλινή κυβέρνηση και οι διανοούμενοι (δεξιοί τε και αριστεροί) διάβαζαν στους στίχους αυτούς την επιθυμία των Παλαιστινίων να “πετάξουν τους Ισραηλινούς στη θάλασσα”.

Ερμηνεύοντας το ποίημά του στον Ισραηλινό Τύπο, ο Νταρβις υπερασπίστηκε το δικαίωμα του να μιλά στο όνομα του λαού του και διευκρίνισε πως μιλά για την αποχώρηση του Ισραήλ από τα κατεχόμενα, υποστηρίζοντας την επίσημη γραμή της ΟΑΠ υπέρ των συνόρων του 1967. Μιλώντας για το ίδιο επεισόδιο λίγα χρόνια αργότερα, μακριά από τα φώτα της επικαιρότητας, παραδέχτηκε πως ήταν γραμμένο σε τόνο ασυνήθιστα συνθηματολογικό για εκείνον που συνήθιζε να μιλά με χαμηλή φωνή.

Ήταν το ποίημα μιας εξέγερσης, η φωνή που έλειπε από την εικόνα του πιτσιρικά που επιτίθονταν με πέτρες στο τανκ και στη μαυροφορεμένη παλαιστίνια γριά που προσπαθούσε να αφοπλίσει τον πάνοπλο ισραηλινό φαντάρο, εικόνες που έκαναν το γύρο του κόσμου εκείνο τον καιρό. Το αποδίδουμε εδώ σα φόρο τιμής στον ποιητή για τον οποίο αξίζει να αντιστραφούν οι στίχοι του Μπρεχτ:

Θα λένε: ήταν σκοτεινοί καιροί.

Μα δε θα λένε: γιατι σωπαίναν οι ποιητές τους.

Πηγη:http://maurochali.wordpress.com/tag/%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84-%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B9%CF%82/

λέξεις κλειδιά: