Η υπεράσπιση των προσφύγων σήμερα

prosf

 

 

 

 

 

Στη διάρκεια του Σεπτέμβρη, είχαμε τα γεγονότα στη Χίο, το κάψιμο του hot spot της Μόρια στη Λέσβο, τα γεγονότα στο Ωραιόκαστρο και στη Φιλιππιάδα.
Όλα αυτά συν­θέ­τουν μια κα­τά­στα­ση που μας θέτει ερω­τή­μα­τα για την ενί­σχυ­ση της ακρο­δε­ξιάς απει­λής, αλλά και την ανά­γκη απα­ντή­σε­ων σε μια σειρά ζη­τή­μα­τα, που προ­ϋ­πήρ­χαν της ση­με­ρι­νής συ­γκυ­ρί­ας και βρί­σκο­νται στο υπό­βα­θρό της.
Αι­τί­ες
Όσον αφορά τις αι­τί­ες της προ­σφυ­γιάς η ρα­τσι­στι­κή προ­πα­γάν­δα κάνει λόγο για «λα­θρο-ει­σβο­λείς», «υπο­κι­νού­με­νους από τον Ερ­ντο­γάν» κ.λπ. και πολλά στοι­χεία της υιο­θε­τού­νται από ΜΜΕ, τμήμα της κοι­νής γνώ­μης και ευ­ρύ­τε­ρα μπλοκ δυ­νά­με­ων και κομ­μά­των. Αυτή η άποψη συ­νή­θως εστιά­ζει στο «πρό­βλη­μα των δου­λε­μπό­ρων», όπως είπε π.χ. ο Κα­ζά­κης, που δεν θε­ω­ρεί πρό­βλη­μα τους πνιγ­μέ­νους στη Με­σό­γειο (αφού είναι, λέει, λι­γό­τε­ροι από τα αυ­το­κι­νη­τι­στι­κά δυ­στυ­χή­μα­τα στην Ευ­ρώ­πη!). Αυτή η ρη­το­ρι­κή κατά των «δου­λε­μπό­ρων», ανα­ζη­τά εξω­τε­ρι­κούς εχθρούς, αλλά αφή­νει πάντα στο απυ­ρό­βλη­το τους πραγ­μα­τι­κούς δου­λέ­μπο­ρους –τους επι­στά­τες της Μα­νω­λά­δας, τους υπευ­θύ­νους των στρα­το­πέ­δων συ­γκέ­ντρω­σης, την αστυ­νο­μία.
Πρό­κει­ται για θε­ω­ρί­ες που δεν είναι πρό­κλη­ση μόνο απέ­να­ντι στις αξίες της Αρι­στε­ράς, αλλά και πρό­κλη­ση απέ­να­ντι στην κοινή λο­γι­κή.
Μια πιο «επί­ση­μη» εκ­δο­χή, απορ­ρί­πτει τις υπερ­βο­λές των ρα­τσι­στών (περί «ορ­γα­νω­μέ­νου σχε­δί­ου» κ.λπ.), αλλά αντι­με­τω­πί­ζει τους πο­λέ­μους και την κα­τα­στρο­φή στο Νότο και την Ανα­το­λή ως «πα­θο­γέ­νειες» της πε­ριο­χής, με κε­ντρι­κό ση­μείο το ότι πρό­κει­ται για «θρη­σκευ­τι­κές συ­γκρού­σεις». Είναι μια εκ­δο­χή που αδυ­να­τεί να ερ­μη­νεύ­σει σο­βα­ρά τις πολύ πιο σύν­θε­τες εξε­λί­ξεις και κυ­ρί­ως απο­σιω­πά τις ευ­θύ­νες του ιμπε­ρια­λι­σμού. Πχ το μέ­γε­θος της κα­τα­στρο­φής στη Συρία που έχει οδη­γή­σει στο με­γα­λύ­τε­ρο προ­σφυ­γι­κό κύμα από την εποχή του Β’ ΠΠ, εξη­γεί­ται μόνο από την πα­ρέμ­βα­ση των με­γά­λων δυ­νά­με­ων, που διε­ξά­γουν έναν «πό­λε­μο δι’ αντι­προ­σώ­πων» σε μια πε­ριο­χή κρί­σι­μη σε φυ­σι­κούς πό­ρους και σε ενερ­γεια­κές δια­δρο­μές. Μά­λι­στα πλέον δεν γί­νε­ται καν δι’ αντι­προ­σώ­πων, καθώς βομ­βαρ­δί­ζουν και οι ΗΠΑ με τους συμ­μά­χους τους αλλά και η Ρωσία.
Μια άλλη πο­λι­τι­κή δια­μά­χη αφορά το ρόλο της ΕΕ και την ισλα­μο­φο­βία. Το 2015 τα σύ­νο­ρα της ΕΕ ήταν ανοι­χτά για τους πρό­σφυ­γες -για­τί το γερ­μα­νι­κό ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα είχε φτά­σει στα όριά του, γιατί δεν υπάρ­χουν νέοι Γερ­μα­νοί ερ­γά­τες και ο γερ­μα­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός ήθελε επει­γό­ντως νέους ει­δι­κευ­μέ­νους ερ­γά­τες (και οι Σύροι ήταν οι «κα­τάλ­λη­λοι», ως νέοι, μορ­φω­μέ­νοι κ.λπ.). Όταν άρ­χι­σαν να έρ­χο­νται πολύ πε­ρισ­σό­τε­ροι από όσους μπο­ρού­σε ή ήθελε να δια­χει­ρι­στεί η Ευ­ρώ­πη, έκλει­σαν τα σύ­νο­ρα, με τη συμ­φω­νία του Μάρτη 2016. Για να στη­ρι­χτεί αυτή η επι­λο­γή (σε μια εποχή που το ρεύμα αλ­λη­λεγ­γύ­ης ήταν μα­ζι­κό) ανέ­συ­ραν και πάλι το χαρτί που παί­ζουν πάντα, την ισλα­μο­φο­βία.
Όμως η απά­ντη­ση που δί­νουν όσοι θε­ω­ρούν «κακό» το ισλάμ, χτυ­πά­ει τα θύ­μα­τα, όχι τους υπεύ­θυ­νους. Για τη γυ­ναι­κεία κα­τα­πί­ε­ση, χτυ­πούν τις ίδιες τις γυ­ναί­κες που φο­ρά­νε τσα­ντόρ. Για την τρο­μο­κρα­τία, χτυ­πούν τους Γάλ­λους πο­λί­τες, πε­ριο­ρί­ζο­ντας τις ελευ­θε­ρί­ες τους. Για την εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα, χτυ­πούν τους φτω­χούς, όχι τους βα­ρό­νους της μα­φί­ας με τους οποί­ους έχει σχέση το σύ­στη­μα. Επι­τί­θε­νται στο ισλάμ των προ­σφύ­γων και των με­τα­να­στών, όχι στο ισλάμ των βα­σι­λιά­δων του πε­τρε­λαί­ου, γιατί με αυ­τούς έχουν εξαι­ρε­τι­κές σχέ­σεις. Για πα­ρά­δειγ­μα, ενώ κα­τα­δι­κά­ζο­νται οι φρι­κτοί απο­κε­φα­λι­σμοί που κάνει το Ισλα­μι­κό Κρά­τος, οι μα­ζι­κοί απο­κε­φα­λι­σμοί είναι επί­ση­μη δη­μό­σια τε­λε­τή στην κε­ντρι­κή πλα­τεία της πρω­τεύ­ου­σας της Σ. Αρα­βί­ας, αλλά καμία δυ­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν «αγα­να­κτεί» εξί­σου.
Στην Ελ­λά­δα έχου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με την αθλιό­τη­τα των στρα­το­πέ­δων. Πιο εμ­βλη­μα­τι­κή ει­κό­να της κα­τά­στα­σης που επι­κρα­τεί, είναι το πρω­τά­κου­στο πράγ­μα στη Ρι­τσώ­να δέκα έγκυ­ες γυ­ναί­κες να προ­χω­ρούν σε απερ­γία πεί­νας και νερού. Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δια­χει­ρί­στη­κε εξαρ­χής το προ­σφυ­γι­κό με μια κο­ντό­θω­ρη εκτί­μη­ση («θα τους στοι­βά­ξω κάπου, θα τους ταΐζω ό,τι σκου­πί­δι βρω, θα δια­χει­ρι­στώ και τα κον­δύ­λια της ΕΕ, μέχρι να λυθεί το θέμα και να φύ­γουν»), που συ­νο­δευό­ταν από μια λο­γι­κή ρα­τσι­σμού.
Αυτή η λο­γι­κή οδή­γη­σε στη ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση, όπου έχου­με αν­θρώ­πους που είναι φυ­λα­κι­σμέ­νοι (και συχνά δεν έχουν καν τα «προ­νό­μια» των φυ­λα­κι­σμέ­νων) και βρί­σκο­νται στα όρια της εξέ­γερ­σης. Και έξω από τα στρα­τό­πε­δα, την ακρο­δε­ξιά να επι­χει­ρεί να κι­νη­το­ποι­η­θεί και πάλι. Για το δεύ­τε­ρο, έχει ση­μα­σία να θυ­μό­μα­στε πως τα τε­λευ­ταία γε­γο­νό­τα στα νησιά το Σε­πτέμ­βρη ξέ­σπα­σαν χωρίς να υπάρ­ξει σο­βα­ρή αφορ­μή ή πε­ρι­στα­τι­κό (οι «αφορ­μές» ήταν ρα­τσι­στι­κή πα­ρα­πλη­ρο­φό­ρη­ση από την ακρο­δε­ξιά μπλο­γκό­σφαι­ρα). Το ότι ξέ­σπα­σαν τώρα (και όχι π.χ. ένα μήνα πριν) που τε­λεί­ω­σε η του­ρι­στι­κή πε­ρί­ο­δος και ο ρόλος διά­φο­ρων το­πι­κών «δυ­νά­με­ων» (δή­μαρ­χοι που ευ­ελ­πι­στούν να ανα­λά­βουν τη δια­χεί­ρι­ση των κον­δυ­λί­ων κ.λπ.) δεί­χνει πως το ζή­τη­μα είναι ευ­ρύ­τε­ρο από τη δράση κά­ποιων χρυ­σαυ­γι­τών.
Πά­ντως είναι σε αυτό το υπό­βα­θρο που επι­χει­ρούν να ανα­συ­ντα­χτούν οι φα­σί­στες και το ερώ­τη­μα είναι ποιες δυ­να­τό­τη­τες έχουν.
Αφε­νός, υπάρ­χει η ει­κό­να από την κι­νη­το­ποί­η­σή τους στις Θερ­μο­πύ­λες (μα­ζεύ­τη­καν 250 άτομα) και στο Με­λι­γα­λά (150 άτομα), που δεί­χνει πως η ορ­γα­νω­τι­κή κα­τά­στα­ση της ΧΑ πα­ρα­μέ­νει αδύ­να­μη, και δεν είναι αυτή που δη­μιουρ­γεί άμεσα την απει­λή.
Αλλά αφε­τέ­ρου, στις πε­ρισ­σό­τε­ρες δη­μο­σκο­πή­σεις, η ΧΑ δεί­χνει πως ανε­βαί­νει. Υπάρ­χει μια τε­ρά­στια δυ­σα­ρέ­σκεια απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση. Καθώς –ανε­ξάρ­τη­τα από το τι λέμε εμείς– ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εμ­φα­νί­ζε­ται ως «Αρι­στε­ρά», αυτή η αγα­νά­κτη­ση μπο­ρεί να πάρει και αντι-αρι­στε­ρό χα­ρα­κτή­ρα. Υπάρ­χει ο κίν­δυ­νος μέσα στη διά­χυ­τη δυ­σα­ρέ­σκεια, αγα­να­κτι­σμέ­νος κό­σμος, ανα­ζη­τώ­ντας «άλλη» διέ­ξο­δο να αρ­πα­χτεί από τη λύση του εύ­κο­λου θύ­μα­τος: Φταί­ει ο πρό­σφυ­γας, όχι ο τρα­πε­ζί­της.
Δυ­στυ­χώς όμως για την ΧΑ και τους ναζί, και ευ­τυ­χώς για εμάς, στην Ελ­λά­δα υπάρ­χει μέχρι σή­με­ρα μια ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά που κα­τε­βαί­νει στους δρό­μους, στη­ρί­ζει τις απερ­γί­ες, συμ­με­τέ­χει στις αντι­φα­σι­στι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Αυτή είναι η βάση για να φρά­ξου­με το δρόμο στην ακρο­δε­ξιά. Αλλά χρειά­ζε­ται απο­τε­λε­σμα­τι­κή πο­λι­τι­κή απέ­να­ντι στους φα­σί­στες, και αυτή είναι η πο­λι­τι­κή που δια­σπά τη λαϊκή τους βάση, διώ­χνει τους ερ­γα­ζό­με­νους από την επιρ­ροή του φα­σι­σμού. Και αυτό μπο­ρεί να γίνει ανα­δει­κνύ­ο­ντας την τα­ξι­κή ατζέ­ντα: όταν ο Μα­ρι­νό­που­λος απο­λύ­ει 13.000 ερ­γά­τες δε φταί­νε οι Πα­κι­στα­νοί, φταί­ει ο Μα­ρι­νό­που­λος για την ανερ­γία. Όταν έρ­θουν να πά­ρουν τα σπί­τια των φτω­χών, δεν θα είναι Πα­κι­στα­νοί και Αλ­βα­νοί, θα είναι οι τρα­πε­ζί­τες.
Σε μια πρώτη φάση, όταν οι άν­θρω­ποι έρ­χο­νταν κυ­νη­γη­μέ­νοι από τον πό­λε­μο, επι­διώ­κο­ντας να φτά­σουν στην κε­ντρι­κή Ευ­ρώ­πη, η Αρι­στε­ρά, ο κό­σμος του αντι­φα­σι­σμού και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης είχαν ως κε­ντρι­κό σύν­θη­μα σωστά τα «Ανοι­χτά Σύ­νο­ρα».
Πε­ρί­ο­δος
Αυτή η πε­ρί­ο­δος έκλει­σε με τη συμ­φω­νία του Μάρτη του 2016. Οι πρό­σφυ­γες πλέον κλεί­νο­νται σε στρα­τό­πε­δα και βα­σι­κή διεκ­δί­κη­ση του κι­νή­μα­τος γί­νε­ται το να πα­ρα­μεί­νουν αυτά ανοι­χτά, για να επι­κοι­νω­νούν οι πρό­σφυ­γες με τους αλ­λη­λέγ­γυους και τις το­πι­κές κοι­νω­νί­ες, να μην απο­μο­νω­θούν.
Με το Ωραιό­κα­στρο ανοί­γει μια νέα συ­ζή­τη­ση γύρω από τη συ­νει­δη­το­ποί­η­ση ότι οι πρό­σφυ­γες δεν πρό­κει­ται να φύ­γουν. Όχι γιατί δεν το θέ­λουν, αλλά γιατί απο­κλεί­ε­ται να φτά­σουν στην κε­ντρι­κή Ευ­ρώ­πη και δεν πρό­κει­ται να γυ­ρί­σουν πίσω (στη Συρία;).
Πάνω στο ζή­τη­μα των προ­σφυ­γό­που­λων, είτε γί­νε­ται σπέ­κου­λα πάνω στο αν θα μεί­νουν («γιατί να μά­θουν ελ­λη­νι­κά, αφού θα φύ­γουν, έτσι δεν είπε και η κυ­βέρ­νη­ση;»), είτε προ­ω­θεί­ται η λο­γι­κή της γκε­το­ποί­η­σης («έξω από τα σχο­λεία μας»). Η κυ­βέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί να απα­ντή­σει σε αυτά, αφε­νός γιατί και η ίδια θέλει να φύ­γουν και αφε­τέ­ρου γιατί η πο­λι­τι­κή που προ­ω­θεί είναι επί­σης «δια­χω­ρι­σμού».
Μά­λι­στα μετά το Ωραιό­κα­στρο, ήρθε η ανα­κοί­νω­ση στη Φι­λιπ­πιά­δα, που πη­γαί­νει τη λο­γι­κή της «αδύ­να­της συ­νύ­παρ­ξης» στα άκρα, με ανοι­χτά ρα­τσι­στι­κά επι­χει­ρή­μα­τα. Η δια­μά­χη για την έντα­ξη των παι­διών των προ­σφύ­γων στα σχο­λεία γί­νε­ται σή­με­ρα ση­μα­ντι­κή. Και αφορά τη γε­νι­κό­τε­ρη δια­μά­χη όλου του επό­με­νου δια­στή­μα­τος. Απέ­να­ντι σε μια λο­γι­κή που θέλει να δη­μιουρ­γή­σει γκέτο (το οποίο φέρ­νει πορ­νεία, ναρ­κω­τι­κά, σκλά­βους ερ­γά­τες), η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να προ­τά­ξει τη συ­νύ­παρ­ξη, και βάση της συ­νύ­παρ­ξης είναι η ισό­τη­τα και η έντα­ξη των προ­σφύ­γων στην κοι­νω­νία, για να δώ­σου­με κοι­νούς αγώ­νες ενά­ντια στη φτώ­χεια.
*Το άρθρο βα­σί­στη­κε στα ση­μεία της ομι­λί­ας του Πα­να­γιώ­τη Λίλλη, στην εκ­δή­λω­ση της Κί­νη­σης «Απε­λά­στε το Ρα­τσι­σμό» με τίτλο «Αντί­στα­ση στον πό­λε­μο κατά των προ­σφύ­γων και των φτω­χών» που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στις 21/9/2016 στον κήπο του Συλ­λό­γου Ελ­λή­νων Αρ­χαιο­λό­γων.
Δη­μο­σιεύ­τη­κε στην «Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά», φύλλο 368.


λέξεις κλειδιά:

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

κατηγορίες