Το «Rproject» συνομίλησε με τη βουλευτή Α΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Μαρία Μπόλαρη, η οποία βρέθηκε για δύο μέρες τόσο στη ΓΑΔΑ, όσο και στα δικαστήρια, σε ένδειξη συμπαράστασης στους 15 κακοποιημένους συλληφθέντες της αντιφασιστικής μοτοπορείας.

Με εκα­το­ντά­δες «προ­λη­πτι­κές» προ­σα­γω­γές, συλ­λή­ψεις, χη­μι­κά, απο­κλει­σμέ­νους σταθ­μούς μετρό και απα­γο­ρεύ­σεις συ­γκε­ντρώ­σε­ων, βα­σι­σμέ­νες σε χου­ντι­κό διά­ταγ­μα, προ­σπά­θη­σε να αντι­με­τω­πί­σει η συ­γκυ­βέρ­νη­ση τις μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ας που ορ­γα­νώ­θη­καν την Τρίτη, με αφορ­μή την επί­σκε­ψη της Μέρ­κελ. Η καλ­λιέρ­γεια του φόβου όμως δεν πέ­ρα­σε. Χι­λιά­δες κό­σμου κα­τέ­βη­καν στους δρό­μους της Αθή­νας, απαι­τώ­ντας την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, που οδη­γούν στην εξα­θλί­ω­ση την πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας.

Η όξυν­ση της κα­τα­στο­λής των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών αγώ­νων, η κυ­βερ­νη­τι­κή συ­γκά­λυ­ψη στη δράση της να­ζι­στι­κής Χρυ­σής Αυγής, η αμ­φι­σβή­τη­ση του δι­καιώ­μα­τος της ελεύ­θε­ρης δια­δή­λω­σης, είναι ποιο­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που μαρ­τυ­ρούν την όλο και με­γα­λύ­τε­ρη αυ­ταρ­χι­κο­ποί­η­ση του κα­θε­στώ­τος, ως απά­ντη­ση στα αδιέ­ξο­δα δια­χεί­ρι­σης της κρί­σης από τα αστι­κά επι­τε­λεία.

Η πρω­το­φα­νής αντι­με­τώ­πι­ση των 15 συλ­λη­φθέ­ντων της αντι­φα­σι­στι­κής μο­το­πο­ρεί­ας και η κα­τά­φο­ρη πα­ρα­βί­α­ση των δι­καιω­μά­των τους είναι εν­δει­κτι­κή της βαρ­βα­ρό­τη­τας με την οποία αντι­με­τω­πί­ζο­νται όσοι-ες αντι­στέ­κο­νται στις πο­λι­τι­κές της φτώ­χειας και του ρα­τσι­σμού. Είτε είναι ερ­γα­ζό­με­νοι των ναυ­πη­γεί­ων, είτε μα­θη­τές που κά­νουν κα­τα­λή­ψεις, είτε αντι­φα­σί­στες που υπε­ρα­σπί­ζο­νται με­τα­νά­στες, κιν­δυ­νεύ­ουν να βρε­θούν στο κρα­τη­τή­ριο ή ακόμα χει­ρό­τε­ρα σε κά­ποιο νο­σο­κο­μείο, από αστυ­νο­μι­κό γκλοπ.

Μαρία, πα­ρα­τη­ρού­με τις τε­λευ­ταί­ες μέρες ότι σχε­δόν κάθε κι­νη­το­ποί­η­ση αντι­με­τω­πί­ζε­ται με αστυ­νο­μι­κή βία και ποι­νι­κές διώ­ξεις. Γε­νι­κό­τε­ρα υπάρ­χει μια ανα­βάθ­μι­ση της κρα­τι­κής κα­τα­στο­λής, με απο­κο­ρύ­φω­μα την αντι­με­τώ­πι­ση των 15 συλ­λη­φθέ­ντων της αντι­φα­σι­στι­κής μο­το­πο­ρεί­ας. Επει­δή πα­ρα­κο­λού­θη­σες την υπό­θε­ση από κοντά, ποια είναι η εκτί­μη­σή σου;
Το τε­λευ­ταίο χρο­νι­κό διά­στη­μα, ιδιαί­τε­ρα από την ημέρα της γε­νι­κής απερ­γί­ας στις 26/9, μέχρι και σή­με­ρα, βιώ­νου­με μια με­γά­λη κλι­μά­κω­ση του αυ­ταρ­χι­σμού, της κα­τα­στο­λής, της πα­ρα­βί­α­σης στοι­χειω­δών κα­νό­νων. Όχι ότι δεν υπήρ­χε και πριν πα­ρα­βί­α­ση κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των. Όμως πλέον μι­λά­με για στρα­τη­γι­κή κρα­τι­κή επι­λο­γή. Είναι πολλά τα στοι­χεία και τα πε­ρι­στα­τι­κά που ση­μα­το­δο­τούν το πέ­ρα­σμα σε μια –ποιο­τι­κά– δια­φο­ρε­τι­κή κα­τά­στα­ση. Το γε­γο­νός που ξε­χώ­ρι­σε και απο­τε­λεί τομή είναι τα όσα εξε­λί­χθη­σαν από το βράδυ της Κυ­ρια­κής 30/9, όταν μο­το­πο­ρεία αντι­φα­σι­στών αντι­με­τω­πί­στη­κε με πρω­το­φα­νή βιαιό­τη­τα. Και εννοώ όλα όσα δια­δρα­μα­τί­στη­καν από την ημέρα της σύλ­λη­ψης των 15 αντι­φα­σι­στών-τριών και τα όσα ακο­λού­θη­σαν, μέχρι την απε­λευ­θέ­ρω­σή τους το βράδυ της πε­ρα­σμέ­νης Πα­ρα­σκευ­ής.

Πολλά ακού­στη­καν και γρά­φτη­καν για τα γε­γο­νό­τα εκεί­να και τη στάση της αστυ­νο­μί­ας απέ­να­ντι στους αντι­φα­σί­στες. Τι πραγ­μα­τι­κά συ­νέ­βη;
Οι λέ­ξεις για τα όσα συ­νέ­βη­σαν και έζη­σαν οι 15 συλ­λη­φθέ­ντες, για όσα υπέ­στη­σαν και για τα όσα εί­δα­με όσοι προ­στρέ­ξα­με για συ­μπα­ρά­στα­ση, είναι φτω­χές για να απο­τυ­πώ­σουν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Εκεί­νη την Κυ­ρια­κή το βράδυ, αντι­φα­σί­στες από τον αντιε­ξου­σια­στι­κό χώρο ορ­γά­νω­σαν μο­το­πο­ρεία που πέ­ρα­σε και από την πε­ριο­χή της πλα­τεί­ας Αμε­ρι­κής, όπου η να­ζι­στι­κή Χρυσή Αυγή θέλει να δη­μιουρ­γή­σει σκη­νι­κό Αγ. Πα­ντε­λε­ή­μο­να. Ένας από τους πρω­τερ­γά­τες χρυ­σαυ­γί­τες, που νω­ρί­τε­ρα είχε βγει «πε­ρι­πο­λία» σε μα­γα­ζιά με­τα­να­στών και εμπλέ­κε­ται στις επι­θέ­σεις κατά των γρα­φεί­ων της Ταν­ζα­νι­κής Κοι­νό­τη­τας και της δι­κη­γό­ρου Ι. Κούρ­το­βικ, προ­κά­λε­σε χαι­ρε­τώ­ντας να­ζι­στι­κά. Τότε υπήρ­ξε συ­μπλο­κή με συμ­με­τέ­χο­ντες στη μο­το­πο­ρεία. Αμέ­σως μετά, μη­χα­νο­κί­νη­τα τμή­μα­τα της ΕΛ.ΑΣ. επι­τέ­θη­καν με απί­στευ­τη αγριό­τη­τα, ανοί­γο­ντας κε­φά­λια, σπά­ζο­ντας χέρια, τραυ­μα­τί­ζο­ντας γό­να­τα. Μέχρι και «τέι­ζερ» (συ­σκευή ηλε­κτρι­κής εκ­κέ­νω­σης) χρη­σι­μο­ποί­η­σαν ενά­ντια στα μέλη της μο­το­πο­ρεί­ας. Ταυ­τό­χρο­να, στις γύρω πε­ριο­χές εφορ­μού­σαν σε διά­φο­ρα ση­μεία, συλ­λαμ­βά­νο­ντας «υπό­πτους».

Υπήρ­ξαν επί­σης κα­ταγ­γε­λί­ες από τους συλ­λη­φθέ­ντες και την υπε­ρά­σπι­σή τους για βα­σα­νι­στή­ρια στη ΓΑΔΑ. Τι πλη­ρο­φό­ρη­ση έχετε;
Στη ΓΑΔΑ συ­νε­χί­στη­καν οι ξυ­λο­δαρ­μοί, η λε­κτι­κή βία και οι απει­λές που ξε­κι­νού­σαν από το «ξέ­ρου­με πού μέ­νε­τε και θα σας βρού­με», μέχρι το «θα πά­θε­τε ό,τι οι παπ­πού­δες σας στο Γράμ­μο και το Βίτσι». Στους δι­κη­γό­ρους απα­γο­ρεύ­τη­κε να δουν τους συλ­λη­φθέ­ντες. Τε­λι­κά κα­τόρ­θω­σαν να τους συ­να­ντή­σουν μετά από 18 ώρες. Εδώ να θυ­μί­σω ότι η απα­γό­ρευ­ση επί­σκε­ψης δι­κη­γό­ρων σε συλ­λη­φθέ­ντες είχε συμ­βεί και στις 26/9 και αφο­ρού­σε ακόμα και τους ανή­λι­κους συλ­λη­φθέ­ντες. Από τους τραυ­μα­τί­ες, η ΕΛ.ΑΣ. επέ­τρε­ψε μόνο σε έναν να πάει στο νο­σο­κο­μείο, έναν νεαρό σύ­ντρο­φο που αι­μορ­ρα­γού­σε όλο το βράδυ, με σπα­σμέ­νο κε­φά­λι και χέρι, ενώ οι υπό­λοι­ποι πήγαν στον ια­τρο­δι­κα­στή μόνο μετά από επι­μο­νή του ανα­κρι­τή, στον οποίο απο­λο­γή­θη­καν την επό­με­νη μέρα.

Ανα­φο­ρι­κά και με το νο­μι­κό σκέ­λος της υπό­θε­σης, υπήρ­ξαν εν­στά­σεις για κα­τά­φω­ρες πα­ρα­βιά­σεις δι­καιω­μά­των και «μα­γει­ρέ­μα­τα» στις κα­τη­γο­ρί­ες. Δια­πι­στώ­σα­τε κάτι τέ­τοιο;
Δια­δι­κα­σία που θα μπο­ρού­σε να κρα­τή­σει κά­ποιες ώρες, έστω μια-δυο μέρες, με βάση το και­νούρ­γιο δί­καιο που επι­βάλ­λε­ται, στην ουσία άρ­χι­σε να προ­χω­ρά την Πέμ­πτη το πρωί. Οι κρα­τού­με­νοι-ες πη­γαι­νο­έρ­χο­νταν ΓΑ­ΔΑ-Ευ­ελ­πί­δων. Στα δι­κα­στή­ρια πα­ρέ­μει­ναν 12ωρα και 14ωρα με χει­ρο­πέ­δες, οι οποί­ες με τη σειρά τους προ­κα­λού­σαν νέους τραυ­μα­τι­σμούς. Η προ­σπά­θεια ήταν να τους απο­δώ­σουν κα­τη­γο­ρί­ες πέρα από κάθε φα­ντα­σία: το πλημ­μέ­λη­μα της αντί­στα­σης κατά της αρχής έπρε­πε να με­τα­τρα­πεί σε κα­κούρ­γη­μα σχε­τι­ζό­με­νο με τον «κου­κο­λο­νό­μο», εφό­σον οι κα­τη­γο­ρού­με­νοι φο­ρού­σαν κρά­νος, το οποίο –ως γνω­στόν– πρέ­πει να φορά κάθε μο­το­σι­κλε­τι­στής. Ως εκ θαύ­μα­τος και σε αντί­θε­ση με την πα­ρα­πά­νω κα­τη­γο­ρία, κά­ποιοι μάρ­τυ­ρες ανα­γνώ­ρι­σαν τα πρό­σω­πα των συλ­λη­φθέ­ντων, επει­δή δεν φο­ρού­σαν κρά­νος! Επί­σης, επε­δί­ω­καν να τους φορ­τω­θεί «σκο­πού­με­νη σω­μα­τι­κή βλάβη», για τον τραυ­μα­τι­σμό του χρυ­σαυ­γί­τη, «κα­τοί­κου» κατά τα ΜΜΕ, τη στιγ­μή που άλλα μέλη της να­ζι­στι­κής ορ­γά­νω­σης αφέ­θη­καν ελεύ­θε­ρα, ενώ έχουν μα­χαι­ρώ­σει ή έχουν συ­ντρί­ψει το κρα­νίο ανυ­πε­ρά­σπι­στων με­τα­να­στών.

Ο κα­τά­λο­γος των ρα­τσι­στι­κών-φα­σι­στι­κών επι­θέ­σε­ων είναι τόσο μα­κρύς, που δεν χω­ρά­ει να ει­πω­θεί στην πα­ρού­σα συ­νέ­ντευ­ξη. Ακόμα και όσοι «μπερ­δεύ­ο­νται» με τη θε­ω­ρία των «δύο άκρων», η με­ρο­λη­ψία υπέρ των φα­σι­στών βγά­ζει κυ­ριο­λε­κτι­κά μάτι. Και ενώ ένας ανα­κρι­τής, όπως είπα, έκανε τη δου­λειά του και δεν δε­χό­ταν την προ­φυ­λά­κι­ση, ει­σαγ­γε­λείς με άνω­θεν εντο­λές επέ­με­ναν και στην προ­φυ­λά­κι­ση και στην πα­ρα­πο­μπή με κα­τη­γο­ρί­ες κα­κουρ­γη­μά­των. Να το­νί­σω εδώ την επί­πο­νη και επί­μο­νη δου­λειά των δι­κη­γό­ρων υπε­ρά­σπι­σης. Τε­λι­κά, το ζή­τη­μα πα­ρα­πέμ­φθη­κε σε συμ­βού­λιο δι­κα­στών. Μετά από πο­λύ­ω­ρη και εξο­ντω­τι­κή δια­δι­κα­σία, οι 15 αφέ­θη­καν ελεύ­θε­ροι με πε­ριο­ρι­στι­κούς όρους.

Η απε­λευ­θέ­ρω­σή τους ήταν δη­λα­δή θέμα δι­κα­στι­κής ευαι­σθη­σί­ας και μόνο; Και η αλ­λη­λεγ­γύη που εκ­δη­λώ­θη­κε; Δε θα βό­λευε την κυ­βέρ­νη­ση η προ­φυ­λά­κι­σή τους, ώστε να ενι­σχυ­θεί το προ­φίλ «νόμου και τάξης» που χτί­ζει ο Δέν­διας;
Προ­φα­νώς μέ­τρη­σε η στάση των δι­κα­στών. Μέ­τρη­σαν όμως και άλλα στοι­χεία. Αν οι 15 προ­φυ­λα­κί­ζο­νταν, τότε όλος ο νο­μι­κός κό­σμος, όλο το κί­νη­μα θα μπο­ρού­σε να πει ότι το κρά­τος και όλες οι δια­φο­ρε­τι­κές του εξου­σί­ες έχουν πα­ρα­δο­θεί στη Χρυσή Αυγή. Μέ­τρη­σε φυ­σι­κά και η συ­μπα­ρά­στα­ση του κό­σμου, αν και δεν έφτα­σε στα επί­πε­δα που απαι­τού­σε η πε­ρί­στα­ση. Τα αντα­να­κλα­στι­κά που επέ­δει­ξε το σύ­νο­λο της Αρι­στε­ράς, κατά τη γνώμη μου, δεν αντι­στοι­χού­σαν στην «εκτρο­πή» που συ­νέ­βη.
Αυτό δεν αφορά τόσο το γε­γο­νός ότι απο­χώ­ρη­σαν οι ερ­γα­ζό­με­νοι στα ναυ­πη­γεία Σκα­ρα­μα­γκά, που είχαν έρθει σε συ­μπα­ρά­στα­ση για τις 12 συλ­λή­ψεις συ­να­δέλ­φων τους που είχαν πα­ρα­πεμ­φθεί στο αυ­τό­φω­ρο, μετά την ει­σβο­λή στο πε­ντά­γω­νο. Ο κό­σμος αυτός δεν ήξερε ποια δίκη γι­νό­ταν στο δι­πλα­νό κτί­ριο και ήταν λάθος των αλ­λη­λέγ­γυων στους 15 να βρί­ζουν τους ερ­γά­τες των ναυ­πη­γεί­ων, ταυ­τί­ζο­ντάς τους με τη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία.

Οι λο­γι­κές υπο­τί­μη­σης της ορ­γα­νω­μέ­νης συν­δι­κα­λι­στι­κής δρά­σης και οι λο­γι­κές υπο­κα­τά­στα­σης του κι­νή­μα­τος από «φω­τι­σμέ­νες πρω­το­πο­ρί­ες» είναι εντε­λώς λαν­θα­σμέ­νες. Και αυτό το δυ­σά­ρε­στο πε­ρι­στα­τι­κό απο­δει­κνύ­ει ότι ο συ­ντο­νι­σμός δεν προ­κύ­πτει αυ­τό­μα­τα. Χρειά­ζε­ται προ­ε­τοι­μα­σία και ανά­λο­γες πο­λι­τι­κές επι­λο­γές. Η επί­θε­ση του συ­στή­μα­τος είναι κοινή: και ενά­ντια στην ορ­γα­νω­μέ­νη ερ­γα­τι­κή τάξη, στα σω­μα­τεία δηλ., και ενά­ντια στην αυ­θόρ­μη­τη ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση. Το ίδιο κοινή πρέ­πει να είναι και η υπε­ρά­σπι­ση σε όσους αντι­στέ­κο­νται.

Πού απο­σκο­πεί όλη αυτή η έντα­ση του αυ­ταρ­χι­σμού; Κά­ποιοι  υπο­στη­ρί­ζουν ότι ήδη έχει ενερ­γο­ποι­η­θεί το κρά­τος «έκτα­κτης ανά­γκης».
Πέρα από το γε­γο­νός «τομή» που ανέ­φε­ρα, υπήρ­ξαν και άλλα. Το κα­θέ­να με τη δική του συ­νει­σφο­ρά σε αυτό που επι­διώ­κουν να δη­μιουρ­γή­σουν. Να εί­μα­στε ξε­κά­θα­ροι. Τα μέτρα κοι­νω­νι­κής ισο­πέ­δω­σης, που θέ­λουν να πε­ρά­σουν η κυ­βέρ­νη­ση, η τρόι­κα, η ντό­πια και η ξένη κυ­ρί­αρ­χη τάξη, απαι­τούν ακραία κα­τα­στο­λή, ξα­να­γρά­ψι­μο του Συ­ντάγ­μα­τος και των κα­νό­νων δι­καί­ου. Όσο πιο ακραία μέτρα προ­ω­θούν και επει­δή δεν μπο­ρούν να βρουν κοι­νω­νι­κή συ­ναί­νε­ση, τόσο οι «από πάνω» κα­τα­φεύ­γουν στην κα­τα­στο­λή. Το «μπρά­ντε­φερ» του συ­σχε­τι­σμού ανά­με­σα στην άρ­χου­σα τάξη και τους κα­τα­πιε­σμέ­νους θα αντα­να­κλά­ται και στο «μπρά­ντε­φερ» για την ανα­τρο­πή των όσων ισχύ­ουν ως δί­καιο. Που πάντα είναι τα­ξι­κό, που πάντα αντι­κα­το­πτρί­ζει συ­σχε­τι­σμούς.

Και η Αρι­στε­ρά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ει­δι­κό­τε­ρα, ποια απά­ντη­ση έχει γι’ αυτή την επί­θε­ση στις ζωές και τα δι­καιώ­μα­τά μας;
Όταν συλ­λαμ­βά­νουν νε­ο­λαί­ους σε προ­συ­γκε­ντρώ­σεις για τη γε­νι­κή απερ­γία, όταν σέρ­νουν στη ΓΑΔΑ και στην Ευ­ελ­πί­δων και τους απλή­ρω­τους ερ­γα­ζό­με­νους του Σκα­ρα­μα­γκά και τους ερ­γα­ζό­με­νους της ΔΕΗ, που ανα­ζη­τούν στοι­χεία για το λη­στρι­κό χα­ρά­τσι, όταν απα­γο­ρεύ­ουν τις συ­να­θροί­σεις, θυ­μί­ζο­ντας επο­χές χού­ντας, τότε ο δρό­μος της Αρι­στε­ράς και συ­νο­λι­κά του κι­νή­μα­τος πρέ­πει να είναι η ανά­πτυ­ξη των αγώ­νων, που θα δέ­νουν όμως όλες τις πλευ­ρές της επί­θε­σης. Την πάλη για την υπε­ρά­σπι­ση των μι­σθών, των συ­ντά­ξε­ων και των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, με την πάλη ενά­ντια στην κα­τα­στο­λή και τη φα­σι­στι­κή βία.
Οι δια­φο­ρε­τι­κές ιδε­ο­λο­γι­κές προ­ε­λεύ­σεις, οι ιε­ραρ­χή­σεις στα πε­ριε­χό­με­να και η κα­χυ­πο­ψία είναι κα­τα­νοη­τές, αλλά δεν πρέ­πει να δη­μιουρ­γούν «τείχη» που θα εμπο­δί­ζουν μια συ­ντο­νι­σμέ­νη, μα­ζι­κή, μα­χη­τι­κή δράση και πο­λι­τι­κή, με στόχο την ανα­τρο­πή όσων μας επι­φυ­λάσ­σουν και το άνοιγ­μα της προ­ο­πτι­κής για όλα όσα μας αξί­ζουν. Το δυ­να­μι­κό και η δια­θε­σι­μό­τη­τα του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, που εκ­δη­λώ­θη­καν με διά­φο­ρες αφορ­μές από την πα­νερ­γα­τι­κή απερ­γία έως και σή­με­ρα, δη­λώ­νουν τις απαι­τή­σεις του και τις πα­ράλ­λη­λες υπο­χρε­ώ­σεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Για τη χά­ρα­ξη της πο­λι­τι­κής του, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει παρά να με­λε­τή­σει αυτή την ει­κό­να και να κάνει τις αντί­στοι­χες επι­λο­γές. Για τα στε­λέ­χη της ΔΕΑ, τα μέλη και τους φί­λους της, τις βου­λευ­τί­νες της, είναι κα­θα­ρό ότι δί­νου­με τη μάχη του «ή εμείς ή αυτοί» και εί­μα­στε προ­ση­λω­μέ­νοι στα συμ­φέ­ρο­ντα των πολ­λών, που δου­λεύ­ουν και πα­λεύ­ουν, που «χωρίς αυ­τούς, γρα­νά­ζι δε γυρνά», που χωρίς τους αγώ­νες τους, κοι­νω­νι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα δεν υπάρ­χουν.

Πηγη:http://www.rproject.gr/article/i-megali-klimakosi-toy-aytarhismoy-kai-tis-katastolis