«Φοβάμαι όταν η κόρη μου πηγαίνει στο κέντρο της Αθήνας για την προετοιμασία της για τη Σχολή Καλών Τεχνών, σε μέρη υψηλού κινδύνου -σφίγγεται η ψυχή μου που πηγαίνει εκεί, στην Πατησίων» εξομολογείται η Ελένη Ράντου.

«Όσο και να θέλω, δεν μπορώ να μην αγωνιώ για ένα παιδί που ‘ναι δεκαπέντε χρόνων! Τι άλλο με φοβίζει; Ότι συνέχεια βλέπουμε πράγματα που μας πονούν. Κοίτα τι γίνεται με την ανεργία, τις συντάξεις, τους ηλικιωμένους που τρώνε απ’ τα σκουπίδια, την παιδεία, που έχει πιάσει πάτο, τους μισθούς πείνας, την ανέχεια… Ξέρεις τι άλλο με φοβίζει; Ότι αντί να αντιδράσουμε, βυθιζόμαστε στα προβλήματά μας. Κλαίμε την κρίση τέσσερα χρόνια τώρα! Καθηλωθήκαμε σ’ αυτήν κι έχουμε δυσκινησία στην αλλαγή. Ας μη μένουμε απλοί θεατές γιατί θα βουλιάξουμε! Όπως βουλιάζει και η ηρωίδα στην παράστασή μου. Βουλιάζει γιατί καθηλώνεται, αλλά και βολεύεται στη δυστυχία της. Η γυναίκα που υποδύομαι έχει εμμονή με το παρελθόν -θέλει να το κάνει και πάλι παρόν και τρώει τα μούτρα της» συμπληρώνει στο «Έθνος Tv» η ηθοποιός.

Διαβάστε περισσότερα http://tvnea.blogspot.com/2012/09/blog-post_2008.html#ixzz26CIcMDec
Under Creative Commons License: Attribution