Ήταν γύρω στο 2004 και η ατμόσφαιρα στη χώρα ήταν ήδη πανηγυρική. Ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων, υπήρχε μια προσμονή γι” αυτό που θα γινόταν τον Αύγουστο στην Ελλάδα, αν και ξέραμε ότι το «μάρμαρο» θα το πληρώναμε μετά… Για φασισμό, ναζισμό και χρυσαυγίτες ούτε λόγος. Υπήρχαν βέβαια, αλλά μας απασχολούσαν μόνο στις συγκεντρώσεις όταν από τις τάξεις της αστυνομίας σπαμάρανε -πολλές φορές με σοβαρά επεισόδια- αντιφασίστες. Το θέμα με το μεταναστευτικό επίσης ήταν κάτι που δεν πολυ-απασχολούσε. Βλέπετε, τα έργα για τους Αγώνες χρειάζονταν χέρια και οι Έλληνες εργάτες δεν υπήρχαν. Ωστόσο, στις γειτονιές είχε αρχίσει να σιγοβράζει η «αγανάκτηση» και η ανησυχία τύπου «περπατάω στην πλατεία Αττικής και δεν ακούω ελληνικά».
Είχαν αρχίσει τα παράπονα των μεταναστών ότι παίρνουν βεβαιώσεις που δεν μετράνε, ένα απλό χαρτί Α4 που δεν τους επιτρέπει να ταξιδέψουν και μετά άδεια παραμονής που έχει λήξει. Το ρεπορτάζ με έφερε σε Δήμους για να δω τι παίζει με τα περιβόητα «χαρτιά». Δε θα σας πω το μπάχαλο που είδα με τα μάτια μου στις διάφορες υπηρεσίες. Θα σας πω όμως ότι στο Δήμο Βύρωνα, σε ένα υπόγειο δωμάτιο όπου λειτουργούσε η υπηρεσία Αλλοδαπών το πρωί και η χορωδία του Δήμου το απόγευμα, είδα μία αφίσα με τους Ολυμπιονίκες της Ελλάδας. Μέχρι το στόρι της ντόπας το 2004, ήταν πολλοί. Στην αφίσα ήταν 12: Πύρρος Δήμας, Κάχι Καχιασβίλι, Ιωάννης Μελισσανίδης, Νίκος Κακλαμανάκης, Νίκη Μπακογιάννη, Βαλέριος Λεωνίδης, Λεωνίδας Σαμπάνης, Κώστας Κεντέρης, Μιχάλης Μουρούτσος, Κατερίνα Θάνου, Μιρέλα Μανιάνι, Δήμοσθένης Ταμπάκος. Για κάθε έναν από αυτούς υπήρχε μία φωτογραφία σε τετράγωνο από την στιγμή της τελετής απονομής και το όνομά του.
Μόνο που στο Δήμο Βύρωνα, ο υπάλληλος που είχε αναρτήσει την αφίσα, κάτω από την οποία άλλωστε καθόταν, είχε σβήσει με κόκκινο μαρκαδόρο ορισμένες φωτογραφίες. Συγκεκριμένα, είχε βάλει ένα κόκκινο Χ πάνω στον Π. Δήμα, τον Κ. Καχιασβίλι, τον Λ. Σαμπάνη και την Μ. Μανιάνι. «Γιατί;», τον ρώτησα. «Γιατί αυτοί δεν είναι Έλληνες. Είναι Αλβανοί», μου απάντησε ο υπάλληλος, που έμοιαζε με τσέλιγκα έτσι όπως καθόταν βαριεστημένα στη θέση του. Ήταν ο ίδιος που έδινε τη σειρά στους μετανάστες που έφταναν την υπηρεσία, αποφασίζοντας ποιος θα μείνει έξω από τα κάγκελα (ναι, σιδερένια πόρτα που έκλεινε για να διατηρείται η σειρά) και ποιος θα μπει. Και μου φαίνεται ότι τον είχα ακούσει να… σφυρίζει σε κάποιον που προσπάθησε να μπει χωρίς να δώσει την άδεια ο ίδιος.
Η απάντησή του με άφησε εμβρόντητη, αλλά είπα να το παλέψω. «Μα αυτοί οι άνθρωποι τίμησαν τα ελληνικά χρώματα», ψέλλισα. «Δεν μιλάνε καν ελληνικά. Είναι Αλβανοί», μου ξαναείπε με ύφος βοσκού, την ώρα που οι παριστάμενοι ήταν στην πλειοψηφία τους από την ίδια χώρα! «Κι εσύ τι έχεις κάνει για την Ελλάδα ρε;», του είπα, για να… παγώσει το κλίμα σε εμφυλιοπολεμική φάση. Ούτε που θυμάμαι τι ακολούθησε μετά. Θυμάμαι ότι κανένας μετανάστης από την Αλβανία δεν μίλησε γιατί ήξερε ότι σε λίγη ώρα, μήνες, χρόνο, θα έπεφτε στην ανάγκη του. Και κανείς δεν ήθελε να πέσει στα «χέρια» του.
Για τις υπόλοιπες υπαλλήλους της υπηρεσίας δεν μπορώ να πω τίποτα. Και καλές ήταν και εξυπηρετούσαν τους μετανάστες όπως μπορούσαν. Αλλά η εικόνα του τσέλιγκα αλβανοφάγου με το κόκκινο Χ πάνω στη φάτσα του Πύρρου Δήμα κατέτρεχε για καιρό. Ειδικά για τον Δήμα. Ίσως επειδή ήταν από τους ανθρώπους που με το μειλίχιο ύφος του, προσωπικά, με είχε αγγίξει…
Ο καιρός πέρασε, ο τύπος -έμαθα- συνταξιοδοτήθηκε, το συμβάν έληξε. Αλλά θυμήθηκα την ιστορία αυτή μόλις χθες, όταν είδα τον Πύρρο Δήμα να στέκεται θαρραλέα απέναντι στον μαινόμενο Νίκο Μίχο της Χρυσής Αυγής που πήγαινε ολοταχώς να χτυπήσει τον Πέτρο Τατσόπουλο στα έδρανα του κοινοβουλίου. Είμαι σίγουρη ότι ο θρασύδειλος χρυσαυγίτης δεν σταμάτησε γιατί είδε έναν Ολυμπιονίκη, αλλά γιατί φοβήθηκε που ο Δήμας σήκωνε πάνω από 200 κιλά. Παίζει και να ήταν καυγάς τύπου οδηγών, που όσο βρίσκεται στο τιμόνι βρίζει θεούς και δαίμονες, αλλά όταν ο άλλος οδηγός κατεβαίνει, ρουφάει τ” αυγό του.
Και μετά διάβασα την ανάρτηση του Δήμα στο Facebook: «Δεν φοβάμαι κανέναν και καμία απειλή. Γι” αυτό είμαι στη Βουλή, για να μη φοβάται κανένας Έλληνας και κανένα ελληνόπουλο. Μεγάλωσα σ” ένα καθεστώς που ο φόβος καλλιεργούνταν συστηματικά. Έμαθα από μικρός να τον αντιμετωπίζω και να μην του κρύβομαι. Κι όσο για τη λάσπη από τους χρυσαυγίτες -που ήδη άρχισα να δέχομαι στο διαδίκτυο-, είναι για μένα παράσημα. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν είναι υποκειμενική και ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ δεν ζυγίζεται. Καλό βράδυ…».
Είναι η καλύτερη απάντηση στους τσέλιγκες ελληναράδες “δεν είμαι φασίστας αλλά…” που σήμερα έχουν πάρει και δύναμη. Εγώ με τέτοιους Ελληνες ταυτίζομαι.
Aπό τη δημοσιογράφο Μαρία Ψαρά
Πηγή: http://www.unhcr.gr/1againstracism/den-ime-fasistas-alla-2004-2014/
πρόσφατα σχόλια