Μια ατε­λεί­ω­τη άθλια προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεία μόλις τέ­λειω­σε, με το πιο άθλιο απο­τέ­λε­σμα που θα μπο­ρού­σε κα­νείς να φα­ντα­στεί.

Αρ­κε­τοί ανα­γνώ­στες του Socialist Worker που έχουν μικρά παι­διά σχο­λί­α­ζαν αργά χθες τη νύχτα στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα ότι έβα­λαν τα παι­διά τους για ύπνο βε­βαιώ­νο­ντάς τα ότι δεν θα κέρ­δι­ζε το τέρας –και ότι έτρε­μαν να τους εξη­γή­σουν πως συ­νέ­βη «αυτό». Κα­τα­λα­βαί­νου­με όλοι πως νιώ­θουν.

Η νίκη του Ντό­ναλντ Τραμπ εκ­θέ­τει πόσο δια­λυ­μέ­νο έχει γίνει το αμε­ρι­κα­νι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα μετά από δε­κα­ε­τί­ες δι­κομ­μα­τι­κής ολι­γαρ­χι­κής εξου­σί­ας. Πρό­κει­ται για έναν άν­θρω­πο με δε­σμούς με την ρα­τσι­στι­κή ακρο­δε­ξιά, ένας πα­θο­λο­γι­κά νάρ­κισ­σο που μπήκε στην προ­ε­δρι­κή κούρ­σα με σκοπό να δώσει ώθηση στην μι­ντια­κή ει­κό­να του, έναν άν­θρω­πο που προ­κα­λεί φόβο και αηδία όχι μόνο σε εκα­τομ­μύ­ρια ερ­γα­ζό­με­νους, αλλά ακόμα και στην πλειο­ψη­φία της Αμε­ρι­κα­νι­κής άρ­χου­σας τάξης.

Πα­ρό­λα αυτά κέρ­δι­σε τις εκλο­γές για την προ­ε­δρία των ΗΠΑ. Εντυ­πω­σια­κό δείγ­μα της «σπου­δαιό­τε­ρης δη­μο­κρα­τί­ας στον κόσμο».

Θα χρεια­στούν μέρες, ακόμα και βδο­μά­δες, για να επε­ξερ­γα­στού­με πλή­ρως τις επι­πτώ­σεις που θα έχει η εκλο­γή του Ντό­ναλντ Τραμπ. Κα­νείς δεν πε­ρί­με­νε ο Τραμπ να κερ­δί­σει το χρί­σμα των Ρε­που­μπλι­κά­νων, και το ίδιο ισχύ­ει για την προ­ε­δρία. Σί­γου­ρα η νίκη του θα ανα­στα­τώ­σει την πο­λι­τι­κή κα­τά­στα­ση στις ΗΠΑ και διε­θνώς με τρό­πους που δεν μπο­ρού­με να προ­βλέ­ψου­με.

Θα υπάρ­ξει πολύ συ­ζή­τη­ση τις ερ­χό­με­νες εβδο­μά­δες για το ότι οι εκλο­γές απο­δει­κνύ­ουν ότι οι ΗΠΑ είναι ανε­πα­νόρ­θω­τα δε­ξιές και κα­θυ­στε­ρη­μέ­νες. Η νίκη του Τραμπ σί­γου­ρα στη­ρί­χθη­κε σε ένα βαθμό στον εθνι­κι­σμό, την αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή ρη­το­ρι­κή και την ισλα­μο­φο­βία. Η ακρο­δε­ξία ενι­σχύ­θη­κε από την προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεία του Τραμπ, και η Αρι­στε­ρά θα πρέ­πει να βρει τους τρό­πους να την αντι­με­τω­πί­σει.

Αλλά για να πε­τύ­χου­με μπρο­στά σε αυτήν την πρό­κλη­ση και να χτί­σου­με μια ισχυ­ρό­τε­ρη Αρι­στε­ρά, χρειά­ζε­ται να έχου­με μια σχε­τι­κή κα­θα­ρό­τη­τα για το τι οδή­γη­σε σε αυτό το τρο­μα­κτι­κό απο­τέ­λε­σμα. Το Socialist Worker θα προ­σπα­θή­σει να κα­τα­πια­στεί με αυτά τα ζη­τή­μα­τα σε όλο το βάθος που απαι­τεί­ται τις ερ­χό­με­νες μέρες –αλλά κά­ποια αρ­χι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα είναι σαφή.

Έχο­ντας εγκα­τα­λεί­ψει ακόμα και την ρη­το­ρι­κή που θα ενέ­πνεε την πιο προ­ο­δευ­τι­κή βάση του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, για να διεκ­δι­κή­σει τις ψή­φους των με­τριο­πα­θών και ακόμα και των αμε­τα­νό­η­τα συ­ντη­ρη­τι­κών, η Κλί­ντον άφησε ελεύ­θε­ρο το πεδίο στον Τραμπ να ισχυ­ρί­ζε­ται ότι το αντι­δρα­στι­κό του πρό­γραμ­μα θα επω­φε­λή­σει την πλειο­ψη­φία των αν­θρώ­πων που έχουν δει το βιο­τι­κό τους επί­πε­δο να επι­δει­νώ­νε­ται ακόμα και στην πε­ρί­ο­δο της «ανά­καμ­ψης» μετά τη Με­γά­λη Ύφεση.

Η φι­λε­λεύ­θε­ρη βάση του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος στή­ρι­ξε την Κλί­ντον. Σύμ­φω­να με έξιτ πολς, κέρ­δι­σε το 88% της ψήφου των μαύ­ρων και το 65% των ισπα­νό­φω­νων. Ήταν οι «διεκ­δι­κού­με­νοι» ψη­φο­φό­ροι στους οποί­ους απευ­θυ­νό­ταν η Κλί­ντον αυτοί που επέ­λε­ξαν τον Τραμπ.

Ο Τραμπ τε­λι­κά μπο­ρεί να χάσει την πλειο­ψη­φία των ψη­φο­φό­ρων (ΣτΜ: Όπως όλα δεί­χνουν τε­λι­κά πράγ­μα­τι σε από­λυ­τους αριθ­μούς ψη­φο­φό­ρων, ο Τραμπ έρ­χε­ται δεύ­τε­ρος): Η νίκη του δια­σφα­λί­στη­κε από το αντι­δη­μο­κρα­τι­κό Κο­λέ­γιο των Εκλε­κτό­ρων, κα­το­χυ­ρω­μέ­νο στο Σύ­νταγ­μα μετά από απαί­τη­ση των δου­λο­κτη­τών, το οποίο δίνει δυ­σα­νά­λο­γα με­γά­λη δύ­να­μη σε πα­ρα­δο­σια­κά συ­ντη­ρη­τι­κές, αγρο­τι­κές Πο­λι­τεί­ες.

Πα­ρό­λα αυτά, και με όλα όσα ξέ­ρου­με για αυτόν μετά από αυτήν την προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεία, πώς μπο­ρεί τόσοι άν­θρω­ποι να ψή­φι­σαν τον Τραμπ;

Οι υπο­σχέ­σεις του να υπε­ρα­σπι­στεί τον «απλό άν­θρω­πο» είναι ωμά ψέ­μα­τα για να κα­μου­φλά­ρει ένα πρό­γραμ­μα που θα βοη­θή­σει το 1% με γι­γά­ντιες φο­ρο­α­παλ­λα­γές και άλλα πα­ρό­μοια μέτρα. Αλλά η υπό­σχε­ση της Κλί­ντον να δια­τη­ρή­σει τη συ­νέ­χεια ενός ανυ­πό­φο­ρου στά­τους κβο δεν ακου­γό­ταν ως πραγ­μα­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή για τον κόσμο που έχει εξα­ντλη­θεί και εξορ­γι­στεί από την υπάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση.

Η αρι­στε­ρό­στρο­φη κα­μπά­νια του Μπέρ­νι Σά­ντερς για το χρί­σμα των Δη­μο­κρα­τι­κών πα­ρα­λί­γο να κάνει τη ζημιά στην Κλί­ντον, καθώς απευ­θυ­νό­ταν στους ερ­γα­ζό­με­νους με την έκ­κλη­ση να αμ­φι­σβη­τή­σουν αυτό που απο­κα­λού­σε «τάξη των δι­σε­κα­τομ­μυ­ριού­χων». Η Κλί­ντον, που έχει πε­ρά­σει όλη την πο­λι­τι­κή της κα­ριέ­ρα δια­πλε­κό­με­νη με αυτήν την τάξη, κα­τά­φε­ρε να θάψει το μή­νυ­μα του Σά­ντερς –και αυτός αντί να συ­νε­χί­σει την «πο­λι­τι­κή του επα­νά­στα­ση», εγκα­τέ­λει­ψε την αντι­πο­λι­τευ­τι­κή του στάση για να αγω­νι­στεί να κερ­δί­σει υπο­στή­ρι­ξη η Κλί­ντον.

Η Κλί­ντον και ο Σά­ντερς όπως και το υπό­λοι­πο πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων κά­ποιων Ρε­που­μπλι­κά­νων, έκα­ναν κρι­τι­κή στις εξορ­γι­στι­κές ασχή­μιες που έλεγε ο Τραμπ. Αλλά καθώς δεν κα­τα­νό­η­σαν ποτέ τις πραγ­μα­τι­κές δυ­σφο­ρί­ες για την οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση γύρω από τις οποί­ες έχτι­σε την εκ­στρα­τεία του, άφη­σαν ανοι­χτό το πεδίο στον Τραμπ να στρέ­ψει την δί­καιη οργή προς την κα­τεύ­θυν­ση της ανα­ζή­τη­σης απο­διο­πο­μπαί­ων τρά­γων και την ανα­κί­νη­ση φόβου.

Ακόμα και τις φορές που η Κλί­ντον απά­ντη­σε στο ρα­τσι­σμό, το μι­σο­γυ­νι­σμό, την αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή ρη­το­ρι­κή και την Ισλα­μο­φο­βία του Τραμπ, ήταν κού­φια λόγια. Ως η προ­σω­πο­ποί­η­ση του σκλη­ρού πυ­ρή­να του πο­λι­τι­κού κα­τε­στη­μέ­νου της Ουά­σινγ­κτον, η Κλί­ντον έχει ευ­θύ­νες –συχνά άμε­σες- για την πο­λι­τι­κή που φυ­λα­κί­ζει μα­ζι­κά αφρο­α­με­ρι­κά­νους, απε­λαύ­νει μα­ζι­κά με­τα­νά­στες και διε­ξά­γει ατε­λεί­ω­τους πο­λέ­μους στο Αφ­γα­νι­στάν και το Ιράκ, που έχουν τρο­φο­δο­τή­σει την αντι-αρα­βι­κή και αντι-μου­σουλ­μα­νι­κή μι­σαλ­λο­δο­ξία.

Ο ρα­τσι­σμός ήταν κε­ντρι­κό θέμα της εκ­στρα­τεί­ας του Τραμπ από την πρώτη του ομι­λία όπου ανα­κοί­νω­σε την υπο­ψη­φιό­τη­τά του, όταν απο­κά­λε­σε τους Με­ξι­κά­νους με­τα­νά­στες βια­στές. Αλλά ενώ οι ανοι­χτά μι­σαλ­λό­δο­ξοι της λε­γό­με­νης σκλη­ρής Δε­ξιάς απο­τε­λού­σαν ένα αξιο­ση­μεί­ω­το τμήμα των υπο­στη­ρι­κτών του Τραμπ, ο ρα­τσι­σμός από μόνος του δεν αρκεί για να εξη­γή­σει γιατί Πο­λι­τεί­ες και Κο­μη­τεί­ες που ψή­φι­σαν τον Μπα­ράκ Ομπά­μα και το 2008 και το 2012 εγκα­τέ­λει­ψαν τους Δη­μο­κρα­τι­κούς αυτήν τη φορά.

Κά­ποιοι από αυ­τούς τους ψη­φο­φό­ρους ήταν σε Πο­λι­τεί­ες που ανα­με­νό­ταν ότι θα κερ­δί­σει η Χί­λα­ρι Κλί­ντον, όπως η Πεν­συλ­βά­νια και το Ου­ϊ­σκόν­σιν, όπου ο Τραμπ κέρ­δι­σε έδα­φος με τον ισχυ­ρι­σμό του ότι οι αμε­ρι­κά­νοι ερ­γά­τες χά­νουν τις δου­λειές τους εξαι­τί­ας των συμ­φω­νιών ελεύ­θε­ρου εμπο­ρί­ου και της αυ­ξα­νό­με­νης με­τα­νά­στευ­σης. Ήταν άλλο ένα γκρο­τέ­σκο ψέμα. Αλλά η Χί­λα­ρι Κλί­ντον δεν ήθελε με τί­πο­τα να συ­ζη­τή­σει για την αλή­θεια –ότι οι αυ­ξα­νό­με­νες οι­κο­νο­μι­κές δυ­σκο­λί­ες οφεί­λο­νται στην αυ­ξα­νό­με­νη ανι­σό­τη­τα που επω­φε­λεί το 1%.

Η απί­θα­νη ει­ρω­νεία του απο­τε­λέ­σμα­τος είναι ότι η Χί­λα­ρι Κλί­ντον και το κα­τε­στη­μέ­νο των Δη­μο­κρα­τι­κών εκτι­μού­σαν ότι ο Τραμπ θα ήταν ο ιδα­νι­κός αντί­πα­λος. Έλε­γαν στους εαυ­τούς τους πως είναι ένας πα­λιά­τσος και είναι πολύ ακραί­ος. Το μόνο που θα χρεια­ζό­ταν να κάνει η Κλί­ντον για να νι­κή­σει τον Τραμπ είναι να «φαί­νε­ται ικανή πρό­ε­δρος» και να το­νί­ζει την «ετοι­μό­τη­τα» και την «εμπει­ρία» της.

Αλλά οι εγκέ­φα­λοι του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος δεν κα­τά­λα­βαν τι συ­νέ­βη κατά την 8ετία της προ­ε­δρί­ας Ομπά­μα, όπου απά­ντη­σαν στην Με­γά­λη Ύφεση ξε­λα­σπώ­νο­ντας με χρήμα τους τρα­πε­ζί­τες ενώ ενί­σχυ­σαν ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο την προ­σή­λω­σή τους στον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, τις πε­ρι­κο­πές και τη λι­τό­τη­τα που ισο­σκέ­λι­ζε τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό στις πλά­τες των ερ­γα­τών.

Το βιο­τι­κό επί­πε­δο πολ­λών εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων στις ΗΠΑ έχει επι­δει­νω­θεί ή έχει μεί­νει κα­θη­λω­μέ­νο χα­μη­λά. Οπότε, όταν ο Τραμπ κα­τήγ­γει­λε την απώ­λεια κα­λο­πλη­ρω­μέ­νων θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας και κα­τη­γο­ρού­σε την Κλί­ντον και το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα ότι «πέ­τα­ξαν τους αν­θρώ­πους στα σκυ­λιά», ένα τμήμα του πλη­θυ­σμού πί­στε­ψε –λαν­θα­σμέ­να, αλλά εξη­γή­σι­μα από το αί­σθη­μα απελ­πι­σί­ας- ότι βρέ­θη­κε κά­ποιος που κα­τα­λα­βαί­νει τα προ­βλή­μα­τά του.

Εν τω με­τα­ξύ, η απά­ντη­ση της Κλί­ντον στην υπό­σχε­ση του Τραμπ να ξα­να­κά­νει σπου­δαία την Αμε­ρι­κή ήταν: «Μα συ­γνώ­μη, η Αμε­ρι­κή είναι ήδη σπου­δαία».

Όταν ήρθε η ώρα να ψη­φί­σουν, αρ­κε­τοί άν­θρω­ποι στις σω­στές Πο­λι­τεί­ες έτει­ναν να δια­φω­νή­σουν με τον ισχυ­ρι­σμό. Απο­φά­σι­σαν να τι­μω­ρή­σουν την πο­λι­τι­κό του κα­τε­στη­μέ­νου υπέρ του «εκτός πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος» υπο­ψη­φί­ου.

Η κυ­ρί­αρ­χη ανά­λυ­ση στα ΜΜΕ σο­κα­ρί­στη­κε από το απο­τέ­λε­σμα οπότε θα αρ­χί­σει ένα κυ­νή­γι εύ­κο­λων απα­ντή­σε­ων για να εξη­γη­θούν οι Εκλο­γές του 2016: ένας ου­σια­στι­κά συ­ντη­ρη­τι­κός πλη­θυ­σμός. Ο αδιόρ­θω­τος ρα­τσι­σμός όλων των λευ­κών ερ­γα­τών. Ακόμα και ο ρόλος της Ζιλ Στάιν των Πρα­σί­νων, της οποί­ας το «έγκλη­μα» ήταν να επι­μεί­νει σωστά ότι το με­γα­λύ­τε­ρο κακό δεν μπο­ρεί να εμπο­δι­στεί υπο­στη­ρί­ζο­ντας το μι­κρό­τε­ρο κακό.

Δεν πρέ­πει να απο­δε­χτού­με αυτές τις απλοϊ­κές απα­ντή­σεις. Μια από τις πρώ­τες προ­κλή­σεις που θα αντι­με­τω­πί­σει η Αρι­στε­ρά είναι να εξη­γή­σει τι συ­νέ­βη, σε όλη του την πο­λυ­πλο­κό­τη­τα. Αλλά υπάρ­χουν πολ­λές ακόμα προ­κλή­σεις μπρο­στά μας.

Όπως προει­δο­ποιού­σε η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, σε απά­ντη­ση στις εκ­κλή­σεις των φι­λε­λεύ­θε­ρων για με­τριο­πά­θεια, η σκλη­ρή Δεξιά απέ­κτη­σε αυ­το­πε­ποί­θη­ση από τον «τρα­μπι­σμό» και πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί. Αλλά δεν μπο­ρού­με να αφή­σου­με τους αν­θρώ­πους που έχουν τη με­γα­λύ­τε­ρη ευ­θύ­νη για το ση­με­ρι­νό χάλι να κου­νά­νε το δά­χτυ­λο στους πιο αντι­δρα­στι­κούς μι­σαλ­λό­δο­ξους. Η Χί­λα­ρι Κλί­ντον, ο Μπα­ράκ Ομπά­μα, το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα πρέ­πει να εξη­γή­σουν γιατί δεν είχαν καμία απο­λύ­τως απά­ντη­ση στη μι­σαλ­λο­δο­ξία του Τραμπ.

Έχου­με πολύ δου­λειά μπρο­στά μας, ξε­κι­νώ­ντας από σή­με­ρα, για να χτί­σου­με μια πραγ­μα­τι­κή αρι­στε­ρή εναλ­λα­κτι­κή που θα ανα­γνω­ρί­ζει την δυ­στυ­χία και τα βά­σα­να τόσων αν­θρώ­πων. Που θα αντι­με­τω­πί­ζει αυτές τις συν­θή­κες πο­λι­τι­κά και πρα­κτι­κά. Που θα χτί­σει μια ορ­γα­νω­μέ­νη δύ­να­μη ικανή να αντι­στρέ­ψει την κα­τά­στα­ση.

Πολ­λοί άν­θρω­ποι είναι ήδη τρο­μο­κρα­τη­μέ­νοι από τον Τραμπ και θα είναι απο­φα­σι­σμέ­νοι να δρά­σουν για να δεί­ξουν την ενα­ντί­ω­σή τους σε αυτόν. Ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ροι θα εξω­θη­θούν σε δράση από τις ανα­πό­φευ­κτες εξορ­γι­στι­κές ενέρ­γειες που θα κάνει μια αλα­ζο­νι­κή Δεξιά που υπερ­τι­μά τον εαυτό της και ξε­περ­νά τα όρια –αυτό είναι ένα μά­θη­μα που προ­κύ­πτει από όλες τις προη­γού­με­νες εκλο­γι­κές νίκες της Δε­ξιάς. Τε­λι­κά, του­λά­χι­στον κά­ποιοι από τους αν­θρώ­πους που ψή­φι­σαν τον Τραμπ θα φτά­σουν στη συ­νει­δη­το­ποί­η­ση ότι απε­χθά­νο­νται αυτό το οποίο εκ­φρά­ζει στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα

Αλλά προς το παρόν, πρέ­πει να αρ­χί­σου­με να χτί­ζου­με αυτήν την αντί­στα­ση βή­μα-βή­μα. Το πρώτο βήμα είναι να κα­τα­λά­βου­με τα μα­θή­μα­τα και τις επι­πτώ­σεις αυτού του εκλο­γι­κού απο­τε­λέ­σμα­τος και να αντι­με­τω­πί­σου­με σο­βα­ρά –και μετά προ­χω­ρά­με πα­ρα­κά­τω.