Γράφει η Κατερίνα Ράιλυ

Πρωινό Σαββάτου. Η αγαπημένη μου μέρα της εβδομάδας. Χτυπάει το ξυπνητήρι. Εγερτήριο, μπάνιο, ντύσιμο, βάψιμο, βιβλία στην αγκαλιά μου και αναχώρηση. Κινήσεις μηχανικές αλλά όχι εξαναγκαστικές. Εντός λίγης ώρας φτάνω στον προορισμό μου με το αυτοκίνητο. Ένα παλιό, συνηθισμένο κτίριο της Αθήνας που δεν εντυπωσιάζει. Ανεβαίνω τις σκάλες και η καρδιά μου χτυπά με αγάπη καθώς όσο πλησιάζω, ακούω τις φωνές των μαθητών μου.

«Good Morning!!!» Φωνάζω με δύναμη. Πλησιάζουν οι μαθητές μου να με χαιρετήσουν. «Πώς περάσατε; Είστε καλά κυρία;» Αγκαλιάζω τα μικρά μου που έρχονται μισοκοιμισμένα για μάθημα. Παίζουμε, γελάμε και εννοείται τα πειράζω μέχρι να ξεκινήσει το μάθημα. Πρόσφατα στη γιορτή μου, μια μαθήτρια μου έδωσε μια κάρτα. «Χρόνια Πολλά Κυρία! Είστε πολύ σέκση». Συγκινήθηκα και γέλασα με το γλυκό σχόλιο της μικρής μου μαθήτριας.

«Καλημέρα Κατερίνα!», φωνάζουν οι ενήλικες μαθητές. «Τί θα μάθουμε σήμερα;». Μου προσφέρουν να μου φτιάξουν τσάι και να μου βρουν μια θέση να κάτσω. Με τιμάει η αγάπη τους.

Οι καθηγητές με πλησιάζουν και συζητάμε πώς θα χωριστούν τα τμήματα. Νέοι μαθητές έρχονται κάθε μέρα. Νιώθουν ασφάλεια, ζεστασιά, αγάπη, ελπίδα. Γνωρίζουν ότι θα φύγουν λίγο καλύτεροι κάθε φορά. Θα μάθουν δέκα καινούργιες λέξεις, θα μιλήσουμε, θα πάρουν δυνάμεις, θα λάβουν συμπαράσταση.

Οι συνάδελφοι μου πάντα χαμογελαστοί. Δίπλα στους μαθητές τους όχι μόνο στο μάθημα, αλλά και στο διάλειμμα και σχόλασμα. Πάντα μαζί. Άνθρωποι από όλες τις χώρες του κόσμου. Άνθρωποι διαφορετικού φύλου, χρώματος, θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Μια μεγάλη οικογένεια. Η δική μου οικογένεια. Οι φίλοι μου, οι μαθητές μου, οι συνάνθρωποι μου. Όλοι ίσοι – καμία διάκριση.

Πλησιάζουν γιορτές. Κλείνει το Σχολείο για μερικές εβδομάδες. Μόνο εγώ αισθάνομαι ότι θα μου λείψει; Όχι φυσικά. Φαίνεται στο πρόσωπο όλων. Δεν είναι μόνο ένα σχολείο. Είναι ένας χώρος ανθρωπιάς και αγάπης. Το σπίτι μας.

Κάναμε την γιορτούλα μας. Ειδική προβολή για την Παγκόσμια Μέρα Μεταναστών. Στη συνέχεια χορέψαμε, φάγαμε, γελάσαμε. Πόσο καιρό είχαν οι μαθητές μου να χορέψουν άραγε; Πόσο τους θαυμάζω. Πού βρήκαν την δύναμη να το κάνουν αυτό; Πραγματικοί ήρωες.

Γυρνάω σπίτι , ανοίγω το δώρο μιας μαθήτριας μου. Ένα υπέροχο κολιέ και βραχιόλι. Η αγάπη είναι αμοιβαία. Υπόσχομαι θα είμαι δίπλα σας να σας βοηθήσω όσο μπορώ.

Καλές Γιορτές Κυριακάτικο Σχολείο! Θα τα πούμε σύντομα ξανά!

λέξεις κλειδιά: