Ο «Άξονας» της θεωρίας και οι «Δυνάμεις του»…
«’Oσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην Χρυσή Αυγή – και σοβαρολογώ απολύτως. […].»[1]
Καμία έκπληξη… Η «δεξαμενή σκέψης» (think tank) του φιλελευθερισμού, όπως έχει πράξει πολλές φορές στο παρελθόν, οργανώνεται σε «όχημα μάχης» (battle tank) κατά της Αριστεράς, του εργατικού κινήματος κ.α. Χρησιμοποιώντας ανιστόρητες σοφιστείες (εξισώνοντας το ναζισμό με το μαρξισμό), επιχειρεί την απαξίωση και ποινικοποίηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας, αλλά και των επαναστατικών κομμάτων της Αριστεράς, που -αναμφισβήτητα- αποτελούν την πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική αιχμή του εργατικού κινήματος, τα «εργαλεία» της κοινωνίας για τους νικηφόρους ταξικούς αγώνες που δίνονται σήμερα, αλλά και εκείνους που επίκεινται στο μέλλον.

«Στρατηγέ, αν ίσως βρίσκεται ένα παλιό κανόνι πάνω στα γκρεμισμένα τείχη σου, βομβάρδισέ μας με βόλους ξερής λάσπης»[2]

Το «παλιό κανόνι»… Η «θεωρία των άκρων» δεν είναι μια νέα και ρηξικέλευθη επιλογή χειραγώγησης της κοινωνίας αλλά και ερμηνείας (στοχευμένης) της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας από τη σκοπιά των καπιταλιστών. Πρόκειται για ένα χονδροκομμένο σόφισμα, κατά το οποίο ο ναζισμός και ο μαρξισμός (τα δύο υποτιθέμενα άκρα) αποτελούν ένα αλληλοτροφοδοτούμενο σύστημα που αντιμάχεται τον κοινοβουλευτισμό και επιβουλεύεται τη δημοκρατία (οι δύο όψεις του ολοκληρωτισμού, κόκκινος και μαύρος φασισμός). Αν και για το ναζισμό δεν υπάρχει αμφιβολία πως αποτελεί τη βαρβαρότερη μορφή ολοκληρωτισμού, εντούτοις, η θεωρία χρησιμοποιήθηκε ως μια βίαιη και χυδαία προπαγάνδα καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα, ώστε αφενός για να αποτραπεί η εκάστοτε «κομμουνιστική εκτροπή» της κοινωνίας και αφετέρου να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη για τις ευθύνες της ανόδου του φασισμού κατά τις περιόδους ποικίλων κρίσεων του συστήματος. Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της θεωρίας, η άνοδος του φασισμού στον ιστορικό χρόνο, δεν αποτελεί επιλογή του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά έρχεται ως απάντηση στην άνοδο της αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Ταυτόχρονα, η θεωρία στοχεύει στην προσπάθεια «κοινωνικοποίησης» του ναζισμού/φασισμού, μέσω της ταύτισής του με το μαρξισμό ο οποίος -ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων- εμφανίζει ευρεία πολιτική εμβέλεια και κοινωνική αποδοχή (ιδιοποίηση της ταυτότητας της μαρξιστικής ιδεολογίας) έτσι ώστε όταν παραστεί ανάγκη, η επιλογή του φασισμού από την πλευρά των καπιταλιστών να φαίνεται νομιμοποιημένη (και δικαιολογημένη) στα «μάτια της κοινωνίας». Εν κατακλείδι, η επιχειρηματολογία των φορέων της θεωρίας (μετέπειτα απολογητές της..) εξαντλείται στη λαθροχειρία της εξίσωσης του εργατικού αγώνα και της επαναστατικής δυναμικής του εργατικού κινήματος, με τη φασιστική και ρατσιστική βία.
Το δίπολο του «Στρατηγού»… Με άλλα λόγια, για τους φορείς της κατάπτυστης και χυδαίας θεωρίας, η Γαλλική επανάσταση, ήταν το ίδιο με το ολοκαύτωμα, η Οχτωβριανή επανάσταση δε διέφερε σε τίποτα από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και η άνοδος του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας στην εξουσία, που σήμανε και το τέλος της Βαιμαρικής δημοκρατίας, ήταν αντίβαρο στους αγώνες των «Σπαρτακιστών». Αντίστοιχα, στην Ελληνική πραγματικότητα, η Μεταξική δικτατορία ήρθε ως αποτέλεσμα του εργατικών αγώνων της δεκαετίας του 30’, το ΕΑΜ και οι απεργίες έφεραν τον εμφύλιο, το ΚΚΕ και οι απεργίες έφεραν τον Καραμανλή (για να αποτραπεί ο φασισμός.. εδώ γελάμε!), η ΕΔΑ έφερε τη Χούντα των συνταγματαρχών και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και οι απεργίες έφεραν τη Χρυσή Αυγή στο πολιτικό προσκήνιο[3] κ.λπ.
Μάλιστα… να μην ξεχάσω πως και ο Μιρό χρησιμοποιούσε τα ίδια πινέλα και θέματα με τον Χίτλερ… ενώ ο Μπρέχτ κοινή πένα και θέματα με τον Μιχαλολιάκο. Ναι, και ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός ολοκληρώθηκε με το …σπουδαίο σύγγραμμα, υπό τον τίτλο «Ο Αγών μου» (Mein Kampf)… Ας σοβαρευτούμε!
«Βγάζει μάτι» η ταξική συνείδηση του κάθε Κασιμάτη… Όπως έχει ήδη διαφανεί από τα παραπάνω, η θεωρία των άκρων δεν επιχειρεί να πλήξει το ναζισμό/φασισμό, ενώ ο μοναδικός και καθαρός της στόχος είναι το εργατικό κίνημα και η Αριστερά, ως η πολιτική έκφραση αλλά και «ακτιβιστική» αιχμή του ταξικού αγώνα.
Αναμφισβήτητα, η ταξική συνείδηση δεν είναι «προνόμιο» της Αριστεράς μόνο και οφείλουμε να παρατηρήσουμε πως σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η βασική αναφορά της «θεωρίας των άκρων»: στην πάλη των τάξεων, έστω και (φαινομενικά τουλάχιστον) σε «επίπεδο γραφίδας». Υπάρχει κανείς που θεωρεί πως οι αστοί, δεν υπερασπίζονται την τάξη τους; Βέβαια, όλοι αυτοί οι …Κασι-κάτι (μάτι, διάρη κ.α.)… ασφαλώς δεν ανήκουν -αναγκαστικά- στην αστική τάξη (σωστά παρατηρείτε, σύντροφοι). Όμως, όπως μας θυμίζει ο εκλιπών σ. Β. Ραφαηλίδης, «θα βρεις εργοδότες αποστάτες της τάξης τους, αλλά προϊστάμενο αποστάτη της τάξης του αφεντικού του, εντός της οποίας παρασιτεί ο γυμνοσάλιαγκας, δεν θα βρεις»[4]. Εκεί ακριβώς, μέσα στην τάξη του αφεντικού τους φωλιάζουν οι «γυμνοσάλιαγκες» της μισαλλοδοξίας, του οπορτουνισμού, του εξουσιασμού και της διαφθοράς. Εκεί ακριβώς ζουν οι καρδιές των υπερασπιστών του αστικού συστήματος. Κάθε «γυμνοσάλιαγκας» αγωνίζεται από τις επάλξεις του, αλλά όλοι μαζί για έναν κοινό στόχο: Την προστασία του Κεφαλαίου και μόνο (την επικράτηση της αστικής τάξης και τη διατήρηση της κυριαρχίας της).
Στο άλλο άκρο [sic]…εμείς αγωνιζόμαστε με την κοινωνία, με στόχο το σοσιαλισμό και τη μετέπειτα αταξική κοινωνία, όπου ο ρατσισμός, ο φασισμός, η εκμετάλλευση, η ανέχεια, η ανελευθερία κ.α. δεινά που προέρχονται από τον καπιταλισμό, θα αποτελούν τις μαύρες σελίδες της ιστορικής εξέλιξης της ανθρωπότητας, τις μνήμες της απόκοσμης φύσης ενός ακραία ταξικού συστήματος που θωρακίζονταν από τις εφεδρείες των απανταχού Κασι-κάτιδων και έπρεπε να τελειώσει.
Τα σημερινά «γκρεμισμένα τείχη»… Με μια λέξη: «153 Ναι, 128 Όχι και 18 Παρών» (μέσα στο κοινοβούλιο), για την ψήφιση ενός καταφανώς αντικοινωνικού «μπουκέτου μέτρων», για μια τρικομματική κυβέρνηση με 50 έδρες bonus (malus;), την τρόικα να «εκβιάζει για τη δόση» και την κοινωνία να μάχεται σθεναρά (έξω από το κοινοβούλιο) απέναντι στους νεοναζί (ένστολους, ή μη) που -πλέον- αρχίζουν και διαφαίνονται ως η μοναδική μελλοντική ασφάλεια του κεφαλαίου, η μόνη διέξοδος από την κρίση από τις επάλξεις των καπιταλιστών… Το σύστημα εμφανίζει σημάδια κατάρρευσης υπό το βάρος και πίεση των κοινωνικών αγώνων, και οι κυβερνήσεις που το στηρίζουν είναι πλέον κοινωνικά και πολιτικά απονομιμοποιημένες. Ο αυτοκράτορας είναι γυμνός και φαίνεται καθαρά.
Η «ξερή λάσπη»… Μα, βέβαια ξερή, διότι αυτή «η λάσπη της θεωρίας των άκρων» έχει μείνει πολύ καιρό στο άνυδρο έδαφος των επιχειρημάτων των καπιταλιστών… και η κοινωνία δεν πείθεται πια. Για τους εργαζόμενους, άνεργους κ.α. που αγωνίζονται σήμερα, οι ποιοτικές, πολιτικές και κοινωνικές διαφορές των «δύο άκρων» γίνονται εμφανείς στην πράξη (πέρα από άλλα επιχειρήματα) από την αντιμετώπιση του ίδιου συστήματος που ευαγγελίζεται την εξίσωση των υποτιθέμενων άκρων. Διότι το ένα άκρο (η αριστερά) ψεκάζεται με χημικά, ξυλοφορτώνεται με γκλόμπ, συλλαμβάνεται, βασανίζεται στη ΓΑΔΑ, δικάζεται στην Ευελπίδων και λοιδορείται στα ΜΜΕ για τους κοινωνικούς του αγώνες, την ίδια στιγμή που το άλλο άκρο (ο ναζισμός) τοποθετείται δίπλα στο κράτος, τροφοδοτεί τη «νόμιμη» αστυνομία και νομιμοποιείται να δρα με ρατσιστική και φασιστική βία ενάντια στις κοινωνικές δυνάμεις. Το ένα άκρο (η αριστερά) αγωνίζεται με συνέπεια χρόνων ενάντια στο σύστημα, την ίδια στιγμή που το άλλο άκρο (ο ναζισμός) υπερψηφίζει στη βουλή τις βασικές επιλογές του κεφαλαίου (ιδιωτικοποίηση ΑΤΕ και ΤΤ, χάρισμα χρεών στις ΠΑΕ, μείωση φόρων των εφοπλιστών κ.α.) και εκτός βουλής, καλείται να τσακίσει τις εργατικές αντιδράσεις.
Το ένα άκρο (η αριστερά), πράγματι, «συναντά» το άλλο άκρο (το ναζισμό)… αλλά μόνο για να συγκρουστεί μαζί του, υπερασπίζοντας ο καθένας το ταξικό του συμφέρον. Διότι το σύστημα μπορεί να φαίνεται πως καταρρέει, αλλά δεν θα πέσει μόνο του όπως το «ώριμο φρούτο» (άλλη μια αντιδραστική θεωρία…). Αντίθετα, χρειάζεται αγώνας για την ανατροπή του και προθυμότερος όλων για την υπεράσπισή του συστήματος δεν είναι άλλος από το ναζισμό-φασισμό. Επομένως, τα «δύο άκρα» συναντώνται, στην απεργία, στην πορεία και στο κοινοβούλιο, αλλά δεν ταυτίζονται… συγκρούονται.
Ποιός «αγαπάει» το κενό (ποιος θα είναι ο επίλογος;)… Αποτελεί αντικειμενική πραγματικότητα πως ο φασισμός, ασχέτως των άλλων αναλύσεων που έχουμε κατά καιρούς παρακολουθήσει, κερδίζει στο κενό της αριστεράς, που είναι ακόμα σήμερα -δυστυχώς- υπαρκτό. Από την άλλη, είναι αναμφισβήτητο γεγονός πως ο κόσμος της εργασίας κινητοποιείται σήμερα ποικιλοτρόπως για την αναπλήρωση αυτού του κενού, παρά τις «θεωρίες των άκρων», την κρατική καταστολή, την προσπάθεια ποινικοποίησης των εργατικών αγώνων κ.α. Όμως αυτός ο ρυθμός αναπλήρωσης δε θα μπορέσει να αντισταθμίσει (έστω) το ρυθμό ανόδου του ναζισμού, αν η αριστερά δεν προτίθεται να αναλάβει και να υποστηρίξει έμπρακτα τον ιστορικό, πολιτικό και κοινωνικό της ρόλο: Τη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, τη συμμετοχή, οργάνωση και στήριξη (με κάθε δυνατό μέσο) του αγώνα των κοινωνικών δυνάμεων ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό και τη πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενιαίων αντιφασιστικών μετώπων, συνδεδεμένων με τους αγώνες της τάξης για την ανατροπή του συστήματος. Όλα τα παραπάνω όμως πρέπει να γίνουν στη βάση της κατανόησης ότι η πάλη απέναντι στους φασίστες δεν πραγματοποιείται στο πλαίσιο μιας γενικής και αφηρημένης ηθικής[5] ή -απλά- στο πλαίσιο υπεράσπισης της «δημοκρατίας και της νομιμότητας»[3] (με τη σημερινή τους ερμηνεία). Διότι το μόνο άκρο που -πράγματι- υπάρχει και δρα σήμερα είναι το καπιταλιστικό σύστημα, το αυταρχικό κράτος, και οι ακραιφνείς νεοναζί που έχουν ως αυτοσκοπό τη στήριξη του. Δεν ταιριάζει στην πολιτική και κοινωνική παράδοση της αριστεράς να αποτελεί τον απολογητή της επανάστασης, αλλά τον εκφραστή της. Η επανάσταση δεν αποτελεί εγκληματική πράξη, αλλά πράξη ανατροπής του εγκληματία, πράξη απελευθέρωσης από τον εγκληματία. Επανάσταση (σύντροφοι), όχι μεταρρύθμιση[6]!

Κασιμάτης, Σ., Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη Δημοκρατία, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 16.09.2012
Ρεπμώ, Α., Μια εποχή στην Κόλαση, ΓΝΩΣΗ, 1993
Πανταζόπουλος, Δ., Η θεωρία των άκρων: στόχος το εργατικό κίνημα,  HYPERLINK “http://www.xekinima.org.gr” www.xekinima.org.gr, 2012
Ραφαηλίδης, Β., Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥ 21ου, 1999
Διαλυνάς, Κ., Αντιφασιστική βία και αυτοάμυνα, Περιοδικό ΚΑΡ, τεύχος 6, 2012
Λούξεμπουργκ, Ρ., Μεταρρύθμιση ή επανάσταση, ΚΟΡΟΤΖΗ, 2007

Aφίσα:Το αληθινό πρόσωπο του Ρεξισμού* (του René Magritte, 1939) Στον «κοινωνικό καθρέπτη» αντανακλάται πάντοτε το πραγματικό είδωλο των ναζιστών.

*Ρεξισμός: Φασιστικό κίνημα που δραστηριοποιήθηκε στο Βέλγιο κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα (1930-1945) με ηγέτη τον  Léon Degrelle, ο οποίος εικονίζεται (στον πίνακα του R. Magritte) να βλέπει το είδωλο του A. Hitler στον καθρέπτη.

λέξεις κλειδιά: