Ο νεαρός ηθοποιός Στέφανος Μουαγκιέ μοιράζεται προσωπικά βιώματα και απόψεις σε σχέση με τον ρατσισμό και μιλά για την αντιρατσιστική δράση του εντός και εκτός θεάτρου.
Ο Στέφανος Μουαγκιέ γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Βύρωνα. Οι γονείς του, με καταγωγή από την Ουγκάντα, ήρθαν στην Ελλάδα από πολύ μικροί για σπουδές. Ο ίδιος σπούδασε δημοσιογραφία και έχει δουλέψει ως freelancer με την Athens Voice και στο ραδιόφωνο. Περισσότερο γνωστός μάς είναι όμως ως ηθοποιός από τη συμμετοχή του σε τηλεοπτικές σειρές όπως τα «Κλεμμένα Όνειρα», η «Πολυκατοικία», το «Γ4» αλλά και κινηματογραφικές ταινίες όπως το «j.a.ce.» του Γιώργου Φρέντζου και «Από τα κόκαλα βγαλμένη» του Σωτήρη Γκορίτσα. Ο Στέφανος όμως είναι και ενεργό μέλος της οργάνωσης Asante, που προωθεί την ισότητα των φύλων και των εθνικοτήτων, καθώς και της διαπολιτισμικής θεατρικής ομάδας «Μορφέας».
Στη συνέντευξη που έδωσε στο 1againstracism.gr, μοιράστηκε μαζί μας προσωπικά βιώματα και απόψεις σε σχέση με τον ρατσισμό και μίλησε για τη δράση του εντός και εκτός θεάτρου.
Έχει επηρεάσει η «αναγνωρισιμότητα» το πώς σε βλέπουν οι άλλοι;
Αν και η αναγνωρισιμότητα ήρθε σχετικά νωρίς για μένα (στα 21 μου), δεν πιστεύω ότι με έχει επηρεάσει πολύ ως χαρακτήρα και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον τρόπο που μας μεγάλωσε η μητέρα μου. Σίγουρα βέβαια λόγω αναγνωρισιμότητας εισπράττω πολλή αγάπη από κόσμο που δεν γνωρίζω. Επηρεάζεται όμως και η συμπεριφορά ατόμων που πολύ πιθανόν να ήταν διαφορετική αν δεν με ήξεραν ως ηθοποιό. Για παράδειγμα δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω παρατηρήσει μια διαφορετική στάση των αστυνομικών απέναντί μου.
Ως παιδί είχες βιώσει ρατσισμό;
Μεγάλωσα στον Βύρωνα, σε μία περιοχή που λόγω της ιστορίας της δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια ανάπτυξης ρατσιστικών συμπεριφορών. Μπορεί ενίοτε κάποιο παιδάκι να κοροϊδέψει αλλά σοβαρά προβλήματα δεν είχαμε ποτέ. Περιέργως όμως ούτε οι γονείς μου βίωσαν πολύ τον ρατσισμό. Ειδικά από τη μητέρα μου που μεγάλωσε στον Πύργο Ηλείας τη δεκαετία του ’70 θα περίμενα να ακούσω διάφορες ιστορίες. Μου έλεγε μόνο για ένα γενικότερο κλίμα που υπήρχε. Στην Αθήνα για παράδειγμα όταν έψαχνε να νοικιάσει σπίτι, διάβαζε σε κάποιες αγγελίες «δεν νοικιάζουμε σε αλλοδαπούς».
Έχεις υπάρξει θύμα ρατσιστικής επίθεσης; Σου έχει προκαλέσει φόβο η έξαρση του ρατσισμού γενικότερα;
Πέρυσι το καλοκαίρι δέχτηκα λεκτική επίθεση από άτομα της Χρυσής Αυγής. Ήμουν στο Γκάζι και ήρθαν τρεις τύποι και μου είπαν να μην λέω ό,τι λέω στις συνεντεύξεις μου γιατί θα με σκοτώσουν και ότι ήμουν πολύ τυχερός που με πετύχανε σε περιοχή με πολύ κόσμο… Σε ό,τι αφορά το ερώτημα για τον φόβο, δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να φοβάται. Όταν έγινε αυτό για παράδειγμα, από αντίδραση, άρχισα να βγαίνω περισσότερο στο Γκάζι. Δεν θέλω να αισθάνομαι εγκλωβισμένος στην ίδια μου την πόλη.
Πού οφείλεται κατά τη γνώμη σου το φαινόμενο του ρατσισμού;
Ο ρατσισμός που ζούμε σήμερα συνδέεται πιστεύω με μια λανθάνουσα κοινωνική αντίδραση. Υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που για 20 χρόνια ωφελούνταν από το κατεστημένο και τώρα που τα πράγματα άλλαξαν ζητάνε να «τιμωρήσουν» αυτούς που θεωρούν ότι φταίνε. Δεν σημαίνει βέβαια ότι όλοι όσοι βιώνουν δυσκολίες είναι αυτής της κατηγορίας, αλλά συνήθως αυτοί που φωνάζουν περισσότερο είναι αυτοί που έχουν χάσει «πλεονεκτήματα» του παρελθόντος.
Αυτή η αντίδραση φυσικά δεν γεννήθηκε τώρα. Πάντα υπήρχε αλλά σε καιρούς ευμάρειας δεν εκδηλωνόταν. Όταν είμαστε καλά και βλέπουμε τον άλλο σε χειρότερη κατάσταση λέμε “εντάξει μωρέ τον κακόμοιρο να τον βοηθήσουμε”, ενώ όταν εξισώνονται τα πράγματα και φτάνουμε στο ίδιο επίπεδο με τον Μαροκινό, Ουγκαντέζο, Ρώσο, Αλβανό, Πολωνό τότε τα πράγματα δυσκολεύουν.
Πάντως η ελληνική κοινωνία δεν είναι μόνο αυτό που παρουσιάζεται στα ΜΜΕ. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που αντιτίθενται στις ακραίες ιδεολογίες και δεν διαχωρίζουν τους ανθρώπους από το χρώμα, τη θρησκεία, την κοινωνική τάξη, τη σεξουαλική επιλογή.
Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να σκέφτεται ρατσιστικά;
Όχι, και γι’ αυτό το λόγο είμαι περήφανος για το πώς μας μεγάλωσε η μητέρα μου. Τα μικρά παιδιά συχνά έχουν την τάση να κάνουν αυθόρμητα διακρίσεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μία μέρα – πρέπει να πήγαινα 1η Δημοτικού – το χαστούκι που έφαγα από τη μητέρα μου όταν κάρφωσα αδιάκριτα το βλέμμα μου σε ένα παιδί σε αναπηρικό καρότσι. Δεν μας άφησε ποτέ περιθώριο να ξεχωρίζουμε και να βάζουμε ταμπέλες στον άλλο, είτε ήταν ανάπηρος, χοντρός, κοντός, άλλου χρώματος, άλλης θρησκείας, άλλης κοινωνικής ή οικονομικής κατάστασης… Αυτό μας έγινε ξεκάθαρο από πολύ μικρή ηλικία.
Πώς πιστεύεις ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί ο ρατσισμός;
Όλα ξεκινάνε από την παιδεία που παίρνει κανείς από το σπίτι και το σχολείο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένα παιδί δεν γεννιέται ρατσιστής. Αν όμως ακούει στο σπίτι του ατάκες του στυλ «φάε γιατί αλλιώς θα σε δώσω στον μαύρο» ή «κοίτα έναν Αλβανό…» είναι λογικό να έχει κάποιες αγκυλώσεις όταν μεγαλώσει ή ακόμη και να υιοθετήσει ρατσιστικές αντιλήψεις.
Έχεις μιλήσει αρκετά για το θέμα του ρατσισμού και της ιθαγένειας. Τι επιδιώκεις μέσα από αυτή σου τη δράση;
Θα προτιμούσα να μη χρειάζεται να μιλάω αλλά ειδικά στις μέρες μας δεν γίνεται να μένεις άπραγος. Έχω συμμετάσχει σε εκδηλώσεις και ημερίδες στην Ελλάδα και αλλού – Βρυξέλλες, Κολώνη, Ιρλανδία – είτε για τον ρατσισμό είτε για το νόμο της ιθαγένειας. Τυγχάνει να είμαι από τους τυχερούς που έχουν ελληνική υπηκοότητα και θα μπορούσα να μην ασχολούμαι αλλά το θέμα με απασχολεί πολύ. Μέσω της Asante (link – http://asante.gr/) θέλουμε να δώσουμε σωστή ενημέρωση στον κόσμο γιατί δυστυχώς μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ επιδιώκουν να δημιουργούν εντάσεις όταν αναφέρονται στο μεταναστευτικό αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη από άλλα σοβαρά ζητήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που έσκαγε ένα μεγάλο θέμα παρουσιαζόταν και κάτι που έχει να κάνει με το μεταναστευτικό.
Θεωρείς ότι η τέχνη μπορεί να έχει κάποιο ρόλο στην αντιμετώπιση του φαινομένου και σε ποιο βαθμό;
Δεν είμαι τόσο ρομαντικός ώστε να πιστεύω ότι η τέχνη από μόνη της μπορεί να παίξει κάποιο καθοριστικό ρόλο αλλά σίγουρα μέσα από θεατρικά δρώμενα, μπορείς να ανοίξεις κάποιους ορίζοντες, τουλάχιστον στις μικρές ηλικίες. Με την ομάδα «Μορφέας»είχαμε παρουσιάσει ένα κωμικό θεατρικό δρώμενο δρόμου σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας που είχε να κάνει με το θέμα του ρατσισμού. Ένα σκετς μιλούσε για την καθημερινότητα ενός μετανάστη όταν πάει να βγάλει τα χαρτιά του, ένα άλλο παρουσίαζε την αστεία πλευρά της συγκατοίκησης φοιτητών από διάφορα μέρη του κόσμου. Τέτοιες δράσεις είναι καλές ως ερέθισμα ίσως.
Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση «Μεφίστο» στην οποία συμμετέχεις.
Πιστεύω ότι το έργο παρουσιάζεται στη χώρα μας την καταλληλότερη στιγμή. Μιλάει για την άνοδο του Χίτλερ τη δεκαετία του ‘30 και δείχνει πως κάτι που αρχικά φαινόταν σαν αστείο, δοκιμάζει τις αντοχές, την ιδεολογία και την ηθική της κοινωνίας καθώς ο ναζισμός αποκτά ολοένα και περισσότερη δύναμη. Αυτή την περίοδο ετοιμάζω επίσης και μια ταινία που έχει να κάνει με το trafficking γυναικών από τη Νιγηρία που θα βγει με το νέο χρόνο.
– See more at: http://left.gr/news/stefanos-moyagkie-gia-ratsismo-den-epitrepo-ston-eayto-moy-na-fovatai?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+leftgr+%28left.gr%29#sthash.52bGJF6G.dpuf
πρόσφατα σχόλια