Η Αλίκη ήταν πέντε χρονών κοριτσάκι όταν κάποια παιδιά μεγαλύτερά της από το ίδιο χωριό αποφάσισαν να γελάσουν και να παίξουν μαζί της. Ένα απόγευμα την πλησίασαν και την κουβάλησαν με το ζόρι σε ένα απομακρυσμένο σπίτι έξω από το χωριό τους που είχε τη φήμη του «στοιχειωμένου» . Εκεί την κλείδωσαν σε μια ξεχαρβαλωμένη ντουλάπα και έφυγαν ακούγοντας τις σπαρακτικές της φωνές να τους παρακαλάει κλαίγοντας να της ανοίξουν. Οι γονείς της και οι κάτοικοι του χωριού την βρήκαν μετά από δύο μέρες . Κανένα από τα παιδιά του χωριού δεν μίλησε για την «γενναία» πράξη τους από φόβο μην τιμωρηθούν. Η Αλίκη μεγάλωσε και έζησε μέχρι τα πενήντα της χρόνια. Δεν άφηνε όμως ποτέ από τότε το χέρι της μάνας της και είχε γίνει η σκιά της μέχρι που πέθανε. Δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει τη δική της οικογένεια και κανείς από την ηλικία των πέντε της χρόνων δεν ξανάκουσε την παιδική της φωνή. Η Αλίκη μεγάλωσε έζησε και πέθανε μέσα στη σιωπή που την καταδίκασαν για πάντα στη χώρα των τραυμάτων.

Πρόκειται για μια πραγματική ιστορία που διαδραματίστηκε σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Βόρειας Ελλάδας πριν από περίπου πενήντα χρόνια . Τι πραγματικά έχει αλλάξει από τότε; Ποιοι γονείς είναι αυτοί που δεν μεγαλώνουν τα παιδιά τους με το φόβο μήπως βγούνε «διαφορετικά» ή «ευαίσθητα» από την ανάγκη τους να τα προστατέψουν από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο; Με ποιο τρόπο διαμορφώνουν τις συνειδήσεις των παιδιών τους προκειμένου να μάθουν να προστατεύουν τον εαυτό τους και να μην πληγώνονται από τις προθέσεις και τις διαθέσεις των άλλων; Ποιες είναι αυτές οι διαχωριστικές γραμμές που οφείλεις να γνωριζεις σαν κηδεμόνας προκειμένου να μη μεγαλώνεις στα σπλάχνα σου, λύκους έτοιμους να κατασπαράξουν ακόμα και σένα τον ίδιο, με τη δικαιολογία και το συγχωροχάρτι του γονέα που ανησυχεί για το παιδί του; Και τα παιδιά των άλλων τι είναι;

Είμαστε πραγματικοί γονείς ή κουνέλια που αναπαράγουμε συνειδήσεις επικίνδυνες, ρατσιστικές και ωφέλιμες αποκλειστικά και μόνο για το τομάρι μας; Αν σε όλα αυτά δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να απαντήσουμε καμία Αλίκη και κανένας Βαγγέλης δεν πρόκειται να δικαιωθεί στο όνομα καμίας «διαφορετικότητας» και «ευαισθησίας» αφού ούτως ή άλλως έχουν κριθεί ως ένοχοι πριν και μετά της φυσικής τους εξόντωσης.

Nίκος Αγαπάκης

λέξεις κλειδιά: